Woensdagmorgen werden we wakker in een leeg huisje, omringd door vier dikke valiezen. Wat deed het raar, vandaag verlaten we Ruy Barbosa! Zuster Clemelda kwam ons halen en puzzelde de koffers in haar auto. Nog een laatste ‘muito obrigada’ en ‘tudo bem para voce’ tegen de huisbazen en daar gingen we dan. We passeerden even langs Jequitiba waar een groot Duits klooster in the middle of nowhere opgetrokken is. Enkele huizen werden er rond gebouwd waardoor ook een schooltje is ontstaan. Maar buiten het klooster van drie verdiepingen en de paters met typische bruine gewaden was er niet veel te zien. In Mundo Novo daarentegen werden we verwelkomd door een groot ‘Seja bem vindo’-bord, al onmiddellijk zagen we een kleurrijke sociale woonwijk en heel wat gelijkenissen met Ruy Barbosa. Die sociale woonwijk werd gebouwd voor de allerarmsten. Jammergenoeg kregen veel middenklassers het via via in handen en verkochten of verhuurden het daarna tegen te hoge prijzen aan de armen door. De grote kerk op de helling, daar woont padre Francisco ergens... In een prachtig oudherenhuis gaan lessen door voor doven en mentaal gehandicapten. Het huisje achter de school is van Frans. De voorbije drie dagen hebben we heel wat kilometers afgelegd. Frans heeft ons het binnenland laten zien. Daar heb je huizen die zich op 20 km van de bewoonde wereld, tussen de bergen bevinden, bewoond door kleine boertjes. Ze hebben er elektriciteit, water uit een citerne, sinds kort is er een gsm en hun ‘chakra’ zorgt voor de nodige groenten, fruit en koffiebonen om te overleven (de betere boertjes dan toch). We hielden er even halt en werden overweldigd door de oorverdovende stilte... Daarna bezochten we een erg arme woonwijk. Frans wou er op zoek naar een autistische leerling die al enkele weken niet meer naar de lessen kwam. Daar aangekomen was de jongen niet thuis, zijn zwangere, jonge zus vertelde dat hij erop uit was met de mama. Frans verklaarde dat de mama zelf mentaal zwak is. De twee dochters (15 en 16) werden verplicht in de prostitutie te gaan door hun vader. Beiden zijn ze zwanger en kunnen dus niet meer gaan ‘werken’. Daarnaast leven ze in een hutje, waar het ongelofelijk stonk door bitter weinig hygiëne. De vier muren bestaan uit leem en aarde, na regenbuien moeten de gaten weer opgevuld worden. Tijdens de buien staan er plassen in het huisje, er is geen vloerbedekking. Het gezin heeft 9 kinderen en binnenkort moeten hier nog twee baby’s grootgebracht worden...
We leerden ook het schooltje in Tapirimutá kennen, daar heeft Podes al zo’n 20 leerlingen. In de voormiddag komen er verschillende mentaal gehandicapten die geleidelijk aan leren spreken (leeftijd van 10 tot 30). Ze leren er stap voor stap zelfstandig zijn: we zagen ze hun tanden poetsen, in de spiegel kijken en zichzelf verzorgen, soep klaarmaken, lezen en schrijven. In de namiddag komen doven er lesvolgen. Ze leren er voornamelijk de gebarentaal om zichzelf te kunnen uitdrukken. In Tapirimutá woont de allereerste leerlinge waar Frans zijn schooltje mee begonnen is. Ondertussen is het een volwassen vrouw die dankzij Podes zichzelf kan uitdrukken met gebarentaal. Ze had al een zoon en nu is er net een jonge spruit bijgekomen. Een prachtige dame die zal vechten om er samen met haar zoontjes te raken.
Dit zijn enkele verhalen en mensen waarmee de laatste dagen in contact zijn gekomen.
Maar we deden ook een beetje sightseeing: zo gingen we naar het hoogste punt op een berg van de stad waar een heel mooi uitzicht hadden over Mundo Novo en waar we in de verte de grote berg van Ruy Barbosa zagen liggen. We reden daarna kilometers lang over een aardeweg om er in een ‘gruta’ even halt te houden. Het dal tussen heel wat bergen waar je enkel groen ziet, werkt heel erg rustgevend.
Nu we over de mensen en de natuur verteld hebben, komt er als laatste nog het ETEN.
De eerste middag heeft zuster Clemelda met ons meegegeten: een stukje biefstuk met patatjes, erwten en wortels. We voelen België dichter en dichter komen. ’s Avonds aten we superlekkere macaroni met kaas en hesp, een kaassaus gemaakt van queijo cremoso (soort smeerkaas) en de krokante korst die bij ons ook niet wilde lukken, werd door Frans opgelost met zelfgemaakte chapelure: Smakelijk! De dag erna in Tapirimutá deden we een kilorestaurantje en ’s avonds lekkere frieten, met een nog beter biefstuk en suikerbonen. Frans heeft enkele jaren gezocht maar dan toch een frietpot op de kop kunnen tikken hier in Brazilië! Vrijdagmiddag een lekkere wokschotel met rijst en daarna leerde hij ons in het stadje een goeie pizzeria kennen. We hebben in deze drie dagen beter gegeten dan in de laatste drie maanden samen
Zaterdagmorgen zullen we nog enkele inkopen doen op de markt. Hopelijk kunnen we Maracujás en ander lekker fruit meesmokkelen naar België. Rond 15u reizen we naar Salvador om daar terug opgevangen te worden door de Zwartzusters van Salvador. Onze laatste nacht brengen we door in hun ‘casa de paz’ (huis van vrede). Zondagmorgen worden we naar de luchthaven gebracht en als alles goed verloopt komen we maandagavond thuis.
Bedankt, trouwe lezers. Het was leuk reacties vanuit België te horen! Hier sluiten we de blog af... tot maandag! Dan kunnen we jullie nog veel meer vertellen in levende lijve!!!
Dikke abraço vanuit het betoverende Brazilië
Sien en Riet
vrijdag 7 mei 2010
Dinsdag 4 mei
Vanmorgen supervroeg uit de veren voor de allerlaatste les in EFA. Om 7u30 stonden we klaar voor de quiz in het eerste jaar. Deze klas was iets minder aangenaam, een wildere maar ook leuke les.
Daarna gingen we onze evaluatiepapieren vragen bij de directeur en de lerares Antonia. Ze hadden nog enkele vragen en we hielpen enkele zinnen uit te leggen. Niet alleen de Braziliaanse leerlingen doen er lang over om iets op te schrijven, ook zij deden er twee uren over om de twee bladzijden in te vullen. Maar we waren heel blij met het mooie resultaat. Ter informatie hadden we ook onze opdrachten voor het portfolio eens opgeschreven en aan hen gegeven. Door een klein misverstandje dachten ze dat dit ook van hen verwacht werd. We kregen dus als kers op de taart nog een mooi boekje waar de volledige werking van de school in het Portugees beschreven staat. De directeur vroeg nog aan Sien of ze haar fototoestel bij haar had. Jammergenoeg konden we dat laatste moment niet op foto vastleggen, maar we kunnen vertellen dat het een heel warm afscheid was.
's Middags werden we uitgenodigd bij de zusters om bonen op Bahiaanse wijze te gaan eten. We hebben daar echt superlekker en veel gegeten, daarom moesten we eerst even zonnekloppen voor we aan de grote kuis begonnen. Maar 's namiddags konden we er niet meer onderuit: de laatste spullen moesten in de valies gepropt worden en het laatste stof moest met water weggespoeld worden.
's Avonds nog even op taart bij onze buurvrouw, we werden onderworpen aan een klein kruisverhoor en verplicht tot een korte reflectie van de voorbije drie maanden. Maar met een gerust hart konden we de laatste nacht beginnen, we hebben hier een mooie ervaring meegemaakt voor onszelf en ook hier zullen ze van de 'Belgas' nog lang 'lembranças' hebben!
Morgenvroeg vertrekken we naar Mundo Novo waar we drie dagen het werk van Padre Frans Verhelle zullen meemaken.
Daarna gingen we onze evaluatiepapieren vragen bij de directeur en de lerares Antonia. Ze hadden nog enkele vragen en we hielpen enkele zinnen uit te leggen. Niet alleen de Braziliaanse leerlingen doen er lang over om iets op te schrijven, ook zij deden er twee uren over om de twee bladzijden in te vullen. Maar we waren heel blij met het mooie resultaat. Ter informatie hadden we ook onze opdrachten voor het portfolio eens opgeschreven en aan hen gegeven. Door een klein misverstandje dachten ze dat dit ook van hen verwacht werd. We kregen dus als kers op de taart nog een mooi boekje waar de volledige werking van de school in het Portugees beschreven staat. De directeur vroeg nog aan Sien of ze haar fototoestel bij haar had. Jammergenoeg konden we dat laatste moment niet op foto vastleggen, maar we kunnen vertellen dat het een heel warm afscheid was.
's Middags werden we uitgenodigd bij de zusters om bonen op Bahiaanse wijze te gaan eten. We hebben daar echt superlekker en veel gegeten, daarom moesten we eerst even zonnekloppen voor we aan de grote kuis begonnen. Maar 's namiddags konden we er niet meer onderuit: de laatste spullen moesten in de valies gepropt worden en het laatste stof moest met water weggespoeld worden.
's Avonds nog even op taart bij onze buurvrouw, we werden onderworpen aan een klein kruisverhoor en verplicht tot een korte reflectie van de voorbije drie maanden. Maar met een gerust hart konden we de laatste nacht beginnen, we hebben hier een mooie ervaring meegemaakt voor onszelf en ook hier zullen ze van de 'Belgas' nog lang 'lembranças' hebben!
Morgenvroeg vertrekken we naar Mundo Novo waar we drie dagen het werk van Padre Frans Verhelle zullen meemaken.
Maandag 3 mei
Deze voormiddag hebben we voor de laatste keer Joabe tevreden gesteld door nog een allerlaatste keer mee te gaan om een school te bezoeken. De duurste privéschool in Ruy Barbosa: Recanto Feliz. Hier zijn de leerlingen inderdaad ook voorbeeldiger. Vreemd was het wel om alle leerlingen tijdens de speeltijd met een cola en hamburger of chips in de hand te zien. De maerenda is daar geen rijst of macaroni maar ze kopen er zelf in een kraampje hun 'fastfood', terwijl er hier zo'n overheerlijk fruit bestaat!
Onze voorlaatste dag in Ruy Barbosa en tevens onze voorlaatste les in EFA. We bereidden een Engelse quiz voor. Zo konden we nagaan of ze nu eigenlijk iets opgestoken hadden tijdens onze stage. Het was een leuke activiteit, ze werkten echt goed mee.
's Avonds een eerste poging om alles in de valiezen te krijgen...
Onze voorlaatste dag in Ruy Barbosa en tevens onze voorlaatste les in EFA. We bereidden een Engelse quiz voor. Zo konden we nagaan of ze nu eigenlijk iets opgestoken hadden tijdens onze stage. Het was een leuke activiteit, ze werkten echt goed mee.
's Avonds een eerste poging om alles in de valiezen te krijgen...
zondag 2 mei 2010
Zondag 2 mei
De dag begon met de laatste keer onze was doen met de hand. Stilaan beginnen onze kleren vlekken van drie maanden ver te vertonen. Zij en wij verlangen echt wel naar een wasmachine! Daarna legden we de laatste loodjes aan ons portfolio en maakten het eten klaar. We maakten overheerlijke currysaus met overheerlijke verse ananas. Toen we vol verwachtingen het middagmaal startten, leek er iets fout aan ons lekker sausje. Het zure van de verse ananas had heel onze saus verpest. Helaas, werd het dan maar enkel kip met rijst en werd de saus in een waterdicht zakje gegoten en naar de vuilbak verwezen. (Waarom hebben wij geen kippen?!) Tip: Gebruik altijd ananas uit blik!! Toen we dachten nog even van het zonnetje te genieten, werd er op onze achterdeur geklopt. Daar was Samuel, hij wilde z'n pintjes in onze frigo koud zetten. We werden uitgenodigd daarvan mee te genieten en gingen mee naar z'n tuin. Daar zat een gezellige bende vrienden. We konden helaas niet lang genoeg blijven om mee te barbequeën, want we moesten om 16u dus foto's gaan trekken van de kinderkamer en zelfgemaakt ijs gaan eten bij Christiane. Aangekomen in de kinderkamer, maakten we foto's van de mama en de (zeer vreemde) papa. De kinderkamer was echt wel prachtig, net zoals in de ikeaboekjes! Het 'prinsje' Davy wordt er nogal in de watten gelegd.
Het adoptiekindje Davy met de mama, nonkel Pingo met de poedel Kiko
Daarna vlug naar Christiane om haar ijsjes te proeven. We kregen beiden een potje vol. Helaas... het was echt niet lekker. Een grote mengeling van goiabada (fruitsoort), chocolade, eiermeringue en flan. Met lange tanden aten we het zootje op en spoelden het weg met Guarana. Gelukkig waren er ook lekkerdere zandkoekjes. Omdat het vandaag al ons afscheid van hen is, verrasten we hen met wat cadeautjes. Wat waren ze opgetogen! Ze zullen ons toch nog lang bijblijven.
In het huisje van Christiane, Paulo, Christiane, Isabel, Talita, ...
Van het ene afscheid naar het andere, gingen we naar de laatste mis van deze drie maanden. Dom André vernoemde ons in zijn slotwoordje en wenste ons een goede terugreis. Hijzelf vertrekt morgen naar de hoofdstad Brasilia voor een conferentie. Met een laatste handdruk en wat Merci-chocolaatjes, namen we afscheid van elkaar. Wie weet zien we elkaar wel gauw in België of ooit (?) in Ruy Barbosa terug. 's Avonds aten we... CHICKENNUGGETS!
Het adoptiekindje Davy met de mama, nonkel Pingo met de poedel Kiko
Daarna vlug naar Christiane om haar ijsjes te proeven. We kregen beiden een potje vol. Helaas... het was echt niet lekker. Een grote mengeling van goiabada (fruitsoort), chocolade, eiermeringue en flan. Met lange tanden aten we het zootje op en spoelden het weg met Guarana. Gelukkig waren er ook lekkerdere zandkoekjes. Omdat het vandaag al ons afscheid van hen is, verrasten we hen met wat cadeautjes. Wat waren ze opgetogen! Ze zullen ons toch nog lang bijblijven.
In het huisje van Christiane, Paulo, Christiane, Isabel, Talita, ...
Van het ene afscheid naar het andere, gingen we naar de laatste mis van deze drie maanden. Dom André vernoemde ons in zijn slotwoordje en wenste ons een goede terugreis. Hijzelf vertrekt morgen naar de hoofdstad Brasilia voor een conferentie. Met een laatste handdruk en wat Merci-chocolaatjes, namen we afscheid van elkaar. Wie weet zien we elkaar wel gauw in België of ooit (?) in Ruy Barbosa terug. 's Avonds aten we... CHICKENNUGGETS!
Zaterdag 1 mei
Om 9u vertrokken we naar Dom André want we zouden een bezoekje brengen aan Casa de Caridade. Dit is een opvangtehuis voor zwaar gehandicapten. We werden vriendelijk onthaald door de lieve zusters en maakten kennis met alle bewoners. Ondanks hun handicap, zagen ze er allen gelukkig uit. We voelden meteen dat dit een warm nest voor deze (ooit) in de steek gelaten kinderen. We voelden veel respect voor de goede zorgen van de zusters. Daarna nam Dom André ons nog mee naar een randgebied van Ruy Barbosa. Hij toonde de weinige industrie die er is, enkel een schoenenfabriek en ook toonde hij ons een paardenrenbaan. We wisten nog niet dat ze dit hier ook hadden! Er wordt jaarlijks hier ook een soort van stierengevecht gehouden waarbij 2 ruiters een stier opjagen en het proberen om te kantelen tussen bepaalde afstand. Daarna dronken we een frisse pint bij hem thuis, echte Vlamingen dat we zijn, en vertelden hem over onze ervaringen. Hij vertelde ons ook wat over zijn levenservaringen. Het was leuk om eens rustig met hem te kunnen praten. Hij gaf ons ter afscheid nog een aandenking (een paternoster!) van het 50jarig bestaan van het bisdom Ruy Barbosa. In de namiddag werkten we hard aan ons stageportfolio, dat er ondertussen toch al de moeite uitziet. Nog even doorbijten, en dat ligt achter de rug! Je raadt nooit wat we daarna deden... we gingen naar het verjaardagsfeestje van de kleine waarvan we nog maar een maand geleden zijn verjaardag van vierden. Die kleine, die dus iedere maand z'n verjaardag viert in zijn eerste levensjaar. Een lekker stuk bolo, een toeter en een ballon maakten het feest af. De mama vroeg ons om morgen de kinderkamer te fotograferen samen met haar kleine spruit. Afspraak genoteerd in onze drukke agenda. Die drukke agenda waren we de laatste maanden niet meer gewoon.
Vrijdag 30 april
Omdat het morgen dag van de arbeid is, was er vandaag groentenmarkt. Voor de laatste keer gingen we er naar toe en kochten heel wat vers fruit en groenten. We amuseerden ons op koopjesjacht, net alsof we door de winkelstraten van Brugge liepen. We kochten wat souveniers, want nu begint onze tijd daarvoor toch wel op z'n einde te lopen. We namen afscheid van onze vaste marktkramer.
S' Middags hadden we afgesproken met Martha, een psychopedagoge, die werkt in de privéschool waar we maandag te gast waren. Ze toonde heel trots haar werken over poëzie en litteratuur waarmee ze de leerlingen probeert aan te moedigen om boeken te lezen. Ook was ze trots over al haar werkjes uit de lessen Artes. En terecht. Het is een heel enthousiaste dame, die weet waarmee ze bezig is. Daarna toonde ze nog wat leerlingendosiers van leerlingen met problemen. Ze analyseert tekeningen van kinderen en zo achterhaalt ze de persoonlijke achtergrond/trauma's die aan de basis liggen van de schoolproblemen. Als dat niet vooruitstrevend is! We werden ten slotte helemaal verrast toen ze een van de leerlingen bij haar riep. Adelson, een 18-jarige rolstoelpatiënt, volgt sinds Martha in de school werkt gewoon de lessen bij. Hij kan echter niet schrijven zoals de anderen, hij doet dit met zijn voet! We waren meteen onder de indruk toen hij z'n naam begon te schrijven met z'n voet! Hij speelde ook samen met een andere leerling mikado, eveneens met z'n voeten. We zagen dat hij hier wel veel inspanning voor moet doen. We merkten dat hij hier erg welkom is en dat de leerlingen goed met hem omgaan. Martha vertelde dat ze hier slechts halftijds werkt want 's middags werkt ze in een dagcentrum voor mentale en psychiatrische patiënten. We gingen in op haar verzoek om eens met haar mee te gaan. Hup, de auto in en nog geen 10 minuten later stonden we er al. Alle bewoners keken ons nieuwsgierig aan en na onszelf voor te stellen, samen liedjes te zingen en hun kunstwerkjes te bewonderen, kregen we daarenboven nog een rondleiding en een zelfgemaakt bloemetje cadeau. We voelden hier veel warmte van deze mensen en bewonderden het werk van alle opvoeders! Onze dag was nog steeds niet ten einde want we hadden nog een afspraak op de praça (markt) met de capoeiravrienden. Vandaag spelen ze speciaal op het dorpsplein om uit te pakken met hun gevechtsdans bij het volk. We deden dienst als plaatselijke fotografes en vonden het niet erg niet te hoeven spelen in de roda. Want een afgang maken zouden we zeker gedaan hebben... Nadat we iedereen tevreden hadden gesteld om een foto van hem/haar te nemen, konden we huiswaarts keren. Moe maar voldaan van onze drukke dag, vielen we in slaap.
S' Middags hadden we afgesproken met Martha, een psychopedagoge, die werkt in de privéschool waar we maandag te gast waren. Ze toonde heel trots haar werken over poëzie en litteratuur waarmee ze de leerlingen probeert aan te moedigen om boeken te lezen. Ook was ze trots over al haar werkjes uit de lessen Artes. En terecht. Het is een heel enthousiaste dame, die weet waarmee ze bezig is. Daarna toonde ze nog wat leerlingendosiers van leerlingen met problemen. Ze analyseert tekeningen van kinderen en zo achterhaalt ze de persoonlijke achtergrond/trauma's die aan de basis liggen van de schoolproblemen. Als dat niet vooruitstrevend is! We werden ten slotte helemaal verrast toen ze een van de leerlingen bij haar riep. Adelson, een 18-jarige rolstoelpatiënt, volgt sinds Martha in de school werkt gewoon de lessen bij. Hij kan echter niet schrijven zoals de anderen, hij doet dit met zijn voet! We waren meteen onder de indruk toen hij z'n naam begon te schrijven met z'n voet! Hij speelde ook samen met een andere leerling mikado, eveneens met z'n voeten. We zagen dat hij hier wel veel inspanning voor moet doen. We merkten dat hij hier erg welkom is en dat de leerlingen goed met hem omgaan. Martha vertelde dat ze hier slechts halftijds werkt want 's middags werkt ze in een dagcentrum voor mentale en psychiatrische patiënten. We gingen in op haar verzoek om eens met haar mee te gaan. Hup, de auto in en nog geen 10 minuten later stonden we er al. Alle bewoners keken ons nieuwsgierig aan en na onszelf voor te stellen, samen liedjes te zingen en hun kunstwerkjes te bewonderen, kregen we daarenboven nog een rondleiding en een zelfgemaakt bloemetje cadeau. We voelden hier veel warmte van deze mensen en bewonderden het werk van alle opvoeders! Onze dag was nog steeds niet ten einde want we hadden nog een afspraak op de praça (markt) met de capoeiravrienden. Vandaag spelen ze speciaal op het dorpsplein om uit te pakken met hun gevechtsdans bij het volk. We deden dienst als plaatselijke fotografes en vonden het niet erg niet te hoeven spelen in de roda. Want een afgang maken zouden we zeker gedaan hebben... Nadat we iedereen tevreden hadden gesteld om een foto van hem/haar te nemen, konden we huiswaarts keren. Moe maar voldaan van onze drukke dag, vielen we in slaap.
vrijdag 30 april 2010
Donderdag 29 april
Een rustige dag want de leraren van Carneiro Ribeiro staken vandaag. We gingen in de namiddag naar EFA om een ontspannende activiteit te geven. We startten met slechts enkele leerlingen, die zin hadden om scoubidoubandjes of bloemen in crèpepapier te maken. Algauw zat de refter vol en hadden we onze handen vol om iedereen de techniek uit te leggen. We aten om 19u mee met de leerlingen. Het menu was tripas met rijst en bonen. Dit leverde heel wat hilariteit op voor de meisjes toen ze ons uitlegden dat we darmen aan het eten waren, waar zij wel heel verlekkerd op zijn. Sien gaf haar portie stiekem weg aan een meisje, daar waren de anderen jaloers op en pikten het zelfs uit haar bord. Elisiane en Lisiane, twee van de oudste klas, vroegen ons of we nog eens meewilden naar hun meisjeskamer. Ze zouden onze haren stijlen. Wat was dat lang geleden! (voor Sien) Dit was Riet haar eerste keer... We kregen onze bedenkingen wanneer ze onze haarscheiding naar het midden verlegden, toch wel een vreemde mode hier! We namen afscheid van onze leerlingen, want we zien hen waarschijnlijk nooit meer terug. Wat doet dat raar.
Woensdag 28 april
Vandaag werkten we de papier-machémannekes af in EFA. Kijk zeker eens naar de foto's om het leuke resultaat te zien.
's Middags hielden we ons hart vast, want we gingen de toetsen gaan afnemen in de andere school. Onze lage verwachtingen werden helaas volbracht. Weinigen hadden gestudeerd en maakten er dus een soepje van. Na 6 klassen hadden we ongeveer 200 proeven afgenomen.
Misschien maar best dat ze zo weinig hadden ingevuld, want dat zorgde voor minder verbeterwerk! 3 van de 7 klassen haalden een klasgemiddelde boven de helft. In België onvoorstelbaar, hier een lichte opluchting nadat we zagen hoeveel leerlingen hun blad blanco indienden. (Terwijl ieder voorbeeldje de pap in de mond gaf...)
's Middags hielden we ons hart vast, want we gingen de toetsen gaan afnemen in de andere school. Onze lage verwachtingen werden helaas volbracht. Weinigen hadden gestudeerd en maakten er dus een soepje van. Na 6 klassen hadden we ongeveer 200 proeven afgenomen.
Misschien maar best dat ze zo weinig hadden ingevuld, want dat zorgde voor minder verbeterwerk! 3 van de 7 klassen haalden een klasgemiddelde boven de helft. In België onvoorstelbaar, hier een lichte opluchting nadat we zagen hoeveel leerlingen hun blad blanco indienden. (Terwijl ieder voorbeeldje de pap in de mond gaf...)
Dinsdag 27 april
Deze morgen startten we met het opstellen van toetsen voor maar liefst 6 klassen! Het eerste semester is voorbij (3 maanden sinds het einde van de grote vakantie in februari) en dat betekent studeren. Dat dachten wij toch... Toen we 's middags de proeven aan onze mentor afgaven, wilde hij deze middag nog eerst alle klassen op de toets voorbereiden. Met de toets in ons achterhoofd, gaven we bijna alle antwoorden cadeau. We herhaalden enkel hetgeen dat ze de volgende dag dan moesten invullen. Heel wat klassen werkten totaal niet mee, terwijl het enkel en alleen in hun voordeel was om op te letten. Nuja, we zouden het wel zien morgen...
's Avonds gingen we naar de wekelijkse capoeira, enkel om te kijken want we waren echt versleten van de inspanning in die lastige klassen. Wie kwamen we daar tegen, Pingo! We hadden 3 weken geleden al afscheid van hem genomen, want hij verhuist naar een verre stad. Blijkbaar zit het hem helemaal niet mee want ondertussen heeft hij al zijn kaak gebarsten en zijn voet enkele keren verstuikt. Daardoor moet de reisdatum telkens opgeschoven worden. Misschien zijn wij wel nog eerder thuis dan hij! Wij waren blij dat we nog eens samen konden onnozel doen.
's Avonds gingen we naar de wekelijkse capoeira, enkel om te kijken want we waren echt versleten van de inspanning in die lastige klassen. Wie kwamen we daar tegen, Pingo! We hadden 3 weken geleden al afscheid van hem genomen, want hij verhuist naar een verre stad. Blijkbaar zit het hem helemaal niet mee want ondertussen heeft hij al zijn kaak gebarsten en zijn voet enkele keren verstuikt. Daardoor moet de reisdatum telkens opgeschoven worden. Misschien zijn wij wel nog eerder thuis dan hij! Wij waren blij dat we nog eens samen konden onnozel doen.
Maandag 26 april
Vandaag bezochten we voor de eerste keer een private school. We stelden er voor de zoveelste keer België voor. De leerlingen waren echt stil en geïnteresseerd. Eén leerling wist zelfs dat Luxemburg een buurland van ons is!! Hij stelde z'n vragen zelfs in vloeiend Engels. De ouders betalen 100 reais per maand (€40) om er hun kind te laten studeren. Er was dan ook een beamer, computer en projectiescherm in ieder klaslokaal. We hoorden er dat 's avonds virtueel onderwijs in de school wordt gegeven en vroegen wat dit precies inhield. De directrice stelde ons voor 's avonds eens te komen kijken want dan was er de pedagogische opleiding voor leerkrachten. Ideaal voor in ons portfolio! Zo gezegd, zo gedaan stonden we 's avonds opnieuw bij de schoolpoort (na een gevaarlijke avondwandeling door de donkere, verlaten steegjes...) We zagen er hoe volwassenen leskregen van een virtuele meneer op het grote projectiescherm. Dit soort onderwijs wordt hier georganiseerd omdat de eerste grote stad op 5 uren rijden is. Na een behoorlijk lang interview met de directrice begrepen we eindelijk hoe het ingewikkelde onderwijssysteem van Brazilië nu eigenlijk 'georganiseerd' is... Ze vertelde ook trots over haar eigen initiatieven op de privéschool. Ze is bijvoorbeeld de enige school die kinderen met handicap toelaat en daarbij begeleiding voorziet. (Van inclusie gesproken! Dat is een bezoekje waard op vrijdag.) Ook vertelde ze over ouderparticipatie en over leerlingeninspraak. Zo krijgen leerlingen geregeld de kans om hun oordeel te geven over de kwaliteit van hun onderwijs en leerkrachten. Leerlingen, leerkrachten én ouders werken samen aan goed onderwijs. Daarna het gevaarlijke pad terug naar huis, tevreden over de avond.
zondag 25 april 2010
zondag 25 april
“A diocese de Ruy Barbosa celebra 50 anos de caminhada”
Vandaag viert het bisdom Ruy Barbosa (zo groot als België) zijn 50-jarig bestaan. Vanuit alle deelgemeenten kwamen mensen om mee te vieren. We wandelden mee met de optocht naar het plein voor de kathedraal. We zagen heel wat gele t-shirts, witte vlagjes, grote vlaggen en spandoeken. Wat zullen we vandaag meemaken?
Rond 10 uur kwamen we aan bij de kerk. Daar stond een groot podium en enkele tenten. Het was even wachten op de bisschoppen, priesters en seminaristen omdat ze hun gewone kledij inruilden voor een kerkelijk gewaad. Daarna begon de mis en een grote regenvlaag... Gelukkig klaarde het snel op en konden de mensen terug dicht bij het podium gaan staan. Bisschop André leidde de viering met de nodige kalmte. Toch was het Braziliaans temperament volop aanwezig. Tien vrouwen stonden trots op het podium luidkeels te zingen. De vele boxen zorgden ervoor dat de valse noten versterkt werden. Maar dit was van geen belang, iedereen zong uit volle borst mee. Vlaggen worden gezwaaid, de nodige danspasjes werden geplaatst.
Vele jongeren met medewerkershesjes sleurden de houten banken uit de kathedraal om oudere mensen te laten zitten, ze deelden water uit en hielpen op het einde van de dag om alle mensen naar de juiste bussen te loodsen.
Doordat tijdens de mis veel personen aan het woord kwamen en er extra veel liedjes gezongen werden, duur de mis wel drie uren. Tegen 13u hadden we dus een mooi rood kleurtje.
's Namiddags werden de 50 jaren overlopen, er waren korte toneelstukjes en heel wat belangrijke personen werden in de bloemetjes gezet. Ook vanmiddag werd veel gedanst en gezongen. Rond 16uur was het feest ten einde. We zagen nog even de kans om bisschop André proficiat te wensen. Hij was heel tevreden van de dag, net zoals alle aanwezigen.
Vandaag viert het bisdom Ruy Barbosa (zo groot als België) zijn 50-jarig bestaan. Vanuit alle deelgemeenten kwamen mensen om mee te vieren. We wandelden mee met de optocht naar het plein voor de kathedraal. We zagen heel wat gele t-shirts, witte vlagjes, grote vlaggen en spandoeken. Wat zullen we vandaag meemaken?
Rond 10 uur kwamen we aan bij de kerk. Daar stond een groot podium en enkele tenten. Het was even wachten op de bisschoppen, priesters en seminaristen omdat ze hun gewone kledij inruilden voor een kerkelijk gewaad. Daarna begon de mis en een grote regenvlaag... Gelukkig klaarde het snel op en konden de mensen terug dicht bij het podium gaan staan. Bisschop André leidde de viering met de nodige kalmte. Toch was het Braziliaans temperament volop aanwezig. Tien vrouwen stonden trots op het podium luidkeels te zingen. De vele boxen zorgden ervoor dat de valse noten versterkt werden. Maar dit was van geen belang, iedereen zong uit volle borst mee. Vlaggen worden gezwaaid, de nodige danspasjes werden geplaatst.
Vele jongeren met medewerkershesjes sleurden de houten banken uit de kathedraal om oudere mensen te laten zitten, ze deelden water uit en hielpen op het einde van de dag om alle mensen naar de juiste bussen te loodsen.
Doordat tijdens de mis veel personen aan het woord kwamen en er extra veel liedjes gezongen werden, duur de mis wel drie uren. Tegen 13u hadden we dus een mooi rood kleurtje.
's Namiddags werden de 50 jaren overlopen, er waren korte toneelstukjes en heel wat belangrijke personen werden in de bloemetjes gezet. Ook vanmiddag werd veel gedanst en gezongen. Rond 16uur was het feest ten einde. We zagen nog even de kans om bisschop André proficiat te wensen. Hij was heel tevreden van de dag, net zoals alle aanwezigen.
Zaterdag 24 april
Vroeg uit de veren want vandaag hebben we een strakke dagplanning! We willen eerst naar de groentenmarkt om vers fruit en groenten in te slaan vooraleer het te warm is om met al die zakken te sleuren. Daarna nog snel naar het internetcafé want vanmiddag moeten we om 13u alweer lesgeven. Waarom op een zaterdag les gaan geven? Een leerlinge vertelde ons enkele dagen geleden dat vele ouders naar de school geweest zijn om te klagen over het wegvallen van veel lessen en ook over de manier waarop de lessen doorgaan. En inderdaad iedere reden is goed om geen les te moeten geven: geen krijt in de lokalen is bij wijze van spreken al voldoende.
De leerkrachten uit de staatsschool Carneiro Ribeiro hebben zo hun eigen logica om dit op te lossen. Komende donderdag zullen ze staken, daarom geven ze vanmiddag les volgens het uurrooster van een donderdag. Zo willen ze de ouders content houden. Dat komt toch op hetzelfde neer zou je zo denken? Niets is minder waar: er kwamen maar een kleine 40 leerlingen opdagen.
Rond 13u vertelde er een leerkrachte dat er al 10 leerlingen binnen waren. We vertelden dat we er net nog heel wat voor de school, op straat hadden gezien. Ze reageerde: hopelijk komen ze niet binnen! Van enkele klassen waren er slechts 3 of 4 leerlingen, die werden dan bij andere groepen gegooid. Joabi had ons al voorbereid op een kleine opkomst, daarom hadden we een leuke activiteit voorbereid. We maakten een ganzenbord met kleine doe-opdrachtjes. Toen één van de opdrachtjes scoobidoosleutelhangers maken was, kwamen plots heel wat andere leerlingen opdagen. Ze voelden zich niet gegeneerd om ook touwtjes te vragen en al gauw hielden we heel de school hiermee bezig. Zo vloog de voormiddag voorbij en hadden we het heel druk om alle leerlingen de juiste manier uit te leggen, zelfs de enkele leerkrachten die er waren, wilden dit ook graag leren. Toch waren een uur vroeger thuis dan normaal. Gelukkig maar, want de buurjongen was met zijn vrienden een zomerse barbecue aan het houden. Toen ze ons hoorden thuis komen, kwamen ze op onze deur kloppen om een biertje aan te bieden. We zeiden hier natuurlijk geen neen op! Riet had voortdurend de geur van een barbecue in haar neus, toen ze plots vlees op barbequespies zag passeren, was ze in de zevende hemel. Het was echt een gezellige avond, we hadden deze morgen op de markt wat populaire Braziliaanse carnavalmuziek gekocht. Ze waren hier niet zo'n fan van. Ze luisteren liever naar de Red Hot Chilli Peppers, Kings of Leon en Coldplay. Er werd eens goed met onze aankoop gelachen.
Al gauw werd het 19u30 en we hadden afgesproken om bij Christiane naar een DVD van onze capoeirafoto's te gaan kijken. De jongens wilden heel graag dat we bleven waardoor de Braziliaanse mentaliteit van een halfuur te laat komen in ons opkwam. Om 20 uur werd er op onze deur geklopt, daar waren de kindjes van de capoeira al. Enkele minuten later huppelden we met hen door de straat. We voelden de alcohol wat in ons bloed, even een klik maken en overschakelen naar een ander niveau. We hadden gehoord dat de mama van Christiane haar ogen had laten opereren, ze zat dan ook met een zonnebril in de living. Deze week is het in Ruy Barbosa 'Week van de gezondheid'. Dit wil zeggen dat er in het ziekenhuis heel wat specialisten aanwezig zijn die deze week gratis operaties uitvoeren. Daarna vertrekken de specialisten terug.
De Brazilianen houden van melige muziek, bij Christiane thuis hebben ze dan ook heel wat DVD's met optredens van Shakira, Béyoncé en Céline Dion. (Om maar enkele te noemen.) Die werden gauw opgelegd en met 8 vrouwen van 9 tot 26 jaar jankten we My heart will go on, Hips don't lie en Everything I do, I do it for you! Daarna gingen we nog even naar de praça, de markt is de ontmoetingsplaats voor alle leeftijden en zeker op een zaterdagavond. Tot onze verbazing was er deze keer een optreden! Toen we de woorden Deus, Jesus en heel wat gejuich hoorden, vroegen we aan Christiane wie er precies bezig was. De vele evangelische kerken hielden vanavond een viering. Heel wat aanhangers dansten, juichten en werden bijna gek bij het horen van de preken van de zanger/priester. We voelden ons precies in een sekte wanneer 100 man met hun handen naar de hemel gericht, schudde en beefde. Tegen 23u hadden we het wel gezien en vroegen we om te vertekken. Het duurde niet lang voor we in slaap vielen.
De leerkrachten uit de staatsschool Carneiro Ribeiro hebben zo hun eigen logica om dit op te lossen. Komende donderdag zullen ze staken, daarom geven ze vanmiddag les volgens het uurrooster van een donderdag. Zo willen ze de ouders content houden. Dat komt toch op hetzelfde neer zou je zo denken? Niets is minder waar: er kwamen maar een kleine 40 leerlingen opdagen.
Rond 13u vertelde er een leerkrachte dat er al 10 leerlingen binnen waren. We vertelden dat we er net nog heel wat voor de school, op straat hadden gezien. Ze reageerde: hopelijk komen ze niet binnen! Van enkele klassen waren er slechts 3 of 4 leerlingen, die werden dan bij andere groepen gegooid. Joabi had ons al voorbereid op een kleine opkomst, daarom hadden we een leuke activiteit voorbereid. We maakten een ganzenbord met kleine doe-opdrachtjes. Toen één van de opdrachtjes scoobidoosleutelhangers maken was, kwamen plots heel wat andere leerlingen opdagen. Ze voelden zich niet gegeneerd om ook touwtjes te vragen en al gauw hielden we heel de school hiermee bezig. Zo vloog de voormiddag voorbij en hadden we het heel druk om alle leerlingen de juiste manier uit te leggen, zelfs de enkele leerkrachten die er waren, wilden dit ook graag leren. Toch waren een uur vroeger thuis dan normaal. Gelukkig maar, want de buurjongen was met zijn vrienden een zomerse barbecue aan het houden. Toen ze ons hoorden thuis komen, kwamen ze op onze deur kloppen om een biertje aan te bieden. We zeiden hier natuurlijk geen neen op! Riet had voortdurend de geur van een barbecue in haar neus, toen ze plots vlees op barbequespies zag passeren, was ze in de zevende hemel. Het was echt een gezellige avond, we hadden deze morgen op de markt wat populaire Braziliaanse carnavalmuziek gekocht. Ze waren hier niet zo'n fan van. Ze luisteren liever naar de Red Hot Chilli Peppers, Kings of Leon en Coldplay. Er werd eens goed met onze aankoop gelachen.
Al gauw werd het 19u30 en we hadden afgesproken om bij Christiane naar een DVD van onze capoeirafoto's te gaan kijken. De jongens wilden heel graag dat we bleven waardoor de Braziliaanse mentaliteit van een halfuur te laat komen in ons opkwam. Om 20 uur werd er op onze deur geklopt, daar waren de kindjes van de capoeira al. Enkele minuten later huppelden we met hen door de straat. We voelden de alcohol wat in ons bloed, even een klik maken en overschakelen naar een ander niveau. We hadden gehoord dat de mama van Christiane haar ogen had laten opereren, ze zat dan ook met een zonnebril in de living. Deze week is het in Ruy Barbosa 'Week van de gezondheid'. Dit wil zeggen dat er in het ziekenhuis heel wat specialisten aanwezig zijn die deze week gratis operaties uitvoeren. Daarna vertrekken de specialisten terug.
De Brazilianen houden van melige muziek, bij Christiane thuis hebben ze dan ook heel wat DVD's met optredens van Shakira, Béyoncé en Céline Dion. (Om maar enkele te noemen.) Die werden gauw opgelegd en met 8 vrouwen van 9 tot 26 jaar jankten we My heart will go on, Hips don't lie en Everything I do, I do it for you! Daarna gingen we nog even naar de praça, de markt is de ontmoetingsplaats voor alle leeftijden en zeker op een zaterdagavond. Tot onze verbazing was er deze keer een optreden! Toen we de woorden Deus, Jesus en heel wat gejuich hoorden, vroegen we aan Christiane wie er precies bezig was. De vele evangelische kerken hielden vanavond een viering. Heel wat aanhangers dansten, juichten en werden bijna gek bij het horen van de preken van de zanger/priester. We voelden ons precies in een sekte wanneer 100 man met hun handen naar de hemel gericht, schudde en beefde. Tegen 23u hadden we het wel gezien en vroegen we om te vertekken. Het duurde niet lang voor we in slaap vielen.
Vrijdag 23 april
Vanmorgen werkten we in EFA verder aan onze papier maché poppetjes. Alle leerlingen slaagden erin om het mooi af te werken. Hopelijk kunnen ze het volgende week ook mooi schilderen. Net voor de les kregen we bisschop André met de vertegenwoordiger van de Gentse bisschop op bezoek. Koen komt even naar Brazilië voor het feest van het 50-jarig bestaan van het bisdom Ruy Barbosa zondag. Dom André deelde ons het onslag van de Brugse bisschop Roger Vangheluwe mee. We stelden er ons niet meteen vragen bij. Pas toen we thuis op internet keken, schrokken we van de reden.
In Carneiro Ribeiro enkele lessen Engels en daarna leuke t-shirts ontwerpen en schilderen in de jongste klas. Als we zo'n onderwerpen voorstellen, zijn ze wel heel snel geïnteresseerd. De TE enthousiaste leerlingen werken ook in zo'n lessen goed mee. De resultaten mochten er zeker zijn, de klas is mooi opgefleurd!
's Avonds gingen we voor de eerste keer sinds lange tijd weer naar de capoeira. We werden met open armen ontvangen en lieten weer een mooi staaltje Belgisch gestuntel zien!
De foto's van de twee knutsellessen:
In Carneiro Ribeiro enkele lessen Engels en daarna leuke t-shirts ontwerpen en schilderen in de jongste klas. Als we zo'n onderwerpen voorstellen, zijn ze wel heel snel geïnteresseerd. De TE enthousiaste leerlingen werken ook in zo'n lessen goed mee. De resultaten mochten er zeker zijn, de klas is mooi opgefleurd!
's Avonds gingen we voor de eerste keer sinds lange tijd weer naar de capoeira. We werden met open armen ontvangen en lieten weer een mooi staaltje Belgisch gestuntel zien!
De foto's van de twee knutsellessen:
donderdag 22 april
Deze morgen nog snel een paar inkopen voor de picknick van de familie Gheysen. Daarna kregen we Padré Frans Verhelle op bezoek. Hij is een Belgische pastoor en werkt al 12 jaar in Mundo Novo met doven. Een stadje op een uur reizen van hier. Hij nodigt ons uit om eens een bezoekje te brengen en zijn werken van dichterbij te zien. Dit zien we natuurlijk zitten! Maar waar gaan we dit in onze laatste twee weken inplanten? We komen snel overeen dat de beste optie de laatste dagen zijn. Om dan meteen door te reizen naar Salvador. Al gauw werd 11uur. De taxi naar de luchthaven stond voor de deur. Opnieuw een afscheid, dit keer van Filip, Els, Sien en Lieve. Hopelijk raken ze snel thuis!
Het is weer aan ons tweetjes. Niet veel tijd om er bij stil te staan, want 's namiddags volgen er alweer lessen. Dinsdag waren we in alle klassen begonnen met een Engelse tekst die de leerlingen aan de hand van een woordenboek moeten vertalen voor attitudepunten. Vandaag gingen we daarmee verder.
's Avonds bekeken we onze reisfoto's van de voorbije drie weken en ruimden wat op voor we vermoeid in ons bed kropen.
Het is weer aan ons tweetjes. Niet veel tijd om er bij stil te staan, want 's namiddags volgen er alweer lessen. Dinsdag waren we in alle klassen begonnen met een Engelse tekst die de leerlingen aan de hand van een woordenboek moeten vertalen voor attitudepunten. Vandaag gingen we daarmee verder.
's Avonds bekeken we onze reisfoto's van de voorbije drie weken en ruimden wat op voor we vermoeid in ons bed kropen.
donderdag 22 april 2010
Woensdag 21 april
Vandaag is het tiradentes, één van de vele feestdagen hier in Brazilië. Ze hebben hier niet veel nodig om snel een dagje vrijaf te nemen. Vandaag nam Sien afscheid van Andries. Daar gaat de eerste.... Wanneer zullen de andere vier kunnen volgen?
's Namiddags contacteren we even het thuisfront met een snellere verbinding in het internetcafé. Ondertussen krijgen we enkele telefoontjes van André, hij is er in geslaagd de Gheysens op een lijst met prioriteit van 'bejaarde vrouw', 'student' en 'buitenlandse reizigers' te plaatsen. Hij heeft er goede hoop in dat alles nu snel zou kunnen veranderen.
En plots terwijl we het avondeten klaar maakten, kreeg Riet op haar GSM een telefoontje van André met als eerste vraag: 'Staan de valiezen klaar? Er zijn vier plaatsen voor morgenavond!'
Plots veranderden de radeloze, verloren gelopen zielen in opgetogen valiezenpakkers. Wie had dit gedacht? Tegen vrijdagavond is iedereen weer thuis om maandag het normale leven terug op te pakken.
Voor ons was dit dus ook een feestdag!
's Namiddags contacteren we even het thuisfront met een snellere verbinding in het internetcafé. Ondertussen krijgen we enkele telefoontjes van André, hij is er in geslaagd de Gheysens op een lijst met prioriteit van 'bejaarde vrouw', 'student' en 'buitenlandse reizigers' te plaatsen. Hij heeft er goede hoop in dat alles nu snel zou kunnen veranderen.
En plots terwijl we het avondeten klaar maakten, kreeg Riet op haar GSM een telefoontje van André met als eerste vraag: 'Staan de valiezen klaar? Er zijn vier plaatsen voor morgenavond!'
Plots veranderden de radeloze, verloren gelopen zielen in opgetogen valiezenpakkers. Wie had dit gedacht? Tegen vrijdagavond is iedereen weer thuis om maandag het normale leven terug op te pakken.
Voor ons was dit dus ook een feestdag!
Dinsdag 20 april
Bisschop André moet vandaag voor zaken naar Salvador. Hij wil voor ons eens langsgaan in de luchthaven om na te vragen of alles in orde is voor de vlucht van Andries en of er geen vroegere vluchten zijn bij TAM. We geven hem al onze gegevens mee en daar gaat onze weldoener!
Om onze gestrande Belgen een beetje bezig te houden, stellen we voor om nog eens naar het meer te gaan. Deze keer hebben we prachtig weer en een partijtje tienbal met Brazilianen zorgt ervoor dat we even alle vliegproblemen kunnen vergeten.
Maar we werden er toch al snel terug aan herinnerd toen Andre belde dat er enkele gegevens te kort waren. Blijkbaar werkt TAM niet met namen maar met nummers...
Gelukkig vlogen onze lessen 's namiddags snel voorbij en konden we 's avonds nog allen samen naar het kilorestaurantje om onze buikjes rond te eten want Andries vertrekt morgen.
We speelden nog een laatste spelletje Carcassonne en we dronken een frisse pint. Valiezen pakken kan wel tot morgenvoormiddag wachten.
Om onze gestrande Belgen een beetje bezig te houden, stellen we voor om nog eens naar het meer te gaan. Deze keer hebben we prachtig weer en een partijtje tienbal met Brazilianen zorgt ervoor dat we even alle vliegproblemen kunnen vergeten.
Maar we werden er toch al snel terug aan herinnerd toen Andre belde dat er enkele gegevens te kort waren. Blijkbaar werkt TAM niet met namen maar met nummers...
Gelukkig vlogen onze lessen 's namiddags snel voorbij en konden we 's avonds nog allen samen naar het kilorestaurantje om onze buikjes rond te eten want Andries vertrekt morgen.
We speelden nog een laatste spelletje Carcassonne en we dronken een frisse pint. Valiezen pakken kan wel tot morgenvoormiddag wachten.
Maandag 19 april
Na een goede ontvangst bij de Zwartzusters dit weekend kwamen we zondagavond weer met zijn zevenen aan. We voelden ons meteen thuis. Niet zoals verwacht maar met grote gezellige bende. Bijna de hele dag ging op in het zoeken naar oplossingen voor de leerkrachten en student thuis te krijgen. Andries zal normaal gezien die vlucht van woensdag zeker ook krijgen. Want we horen positieve berichten in het verband met het heropenen van de luchthavens. Maar als de familie Gheysen nu moet wachten tot 5 mei... Daarom proberen we eens het callcenter te bereiken via skype. De levert alleen wachten en frustraties. Ook de openbare telefoon werkt niet zoals het hoort. Daarom vragen we bisschop André om hulp.
We gingen naar onze stageschool om de lesonderwerpen voor de volgende dag te weten. De directrice vertelde ons dat er woensdag nationale feestdag is en we dus vrij zullen zijn.
We kregen het vervolg op de lesonderwerpen waar we voor de vakantie mee geëindigd zijn... Je kunt het nooit raden: onze mentor Engels heeft zich de voorbije veertien dagen niet laten zien. We hebben een licht vermoeden dat dit komt doordat wij er niet waren en hij er misschien wat tegen opzag. We stellen ons daar toch wat vragen bij...
We gingen naar onze stageschool om de lesonderwerpen voor de volgende dag te weten. De directrice vertelde ons dat er woensdag nationale feestdag is en we dus vrij zullen zijn.
We kregen het vervolg op de lesonderwerpen waar we voor de vakantie mee geëindigd zijn... Je kunt het nooit raden: onze mentor Engels heeft zich de voorbije veertien dagen niet laten zien. We hebben een licht vermoeden dat dit komt doordat wij er niet waren en hij er misschien wat tegen opzag. We stellen ons daar toch wat vragen bij...
woensdag 21 april 2010
Heet van de naald:
We krijgen net telefoon dat er morgenavond een vlucht is voor 4 personen. Morgen zijn we dus weg... hopelijk deze keer voor echt!
De verloren reizigers houden zich bezig
Uiteraard kunnen de bezige handen niet stil blijven. Dus worden er skoobidoos startklaar gemaakt voor de leerlnigen op school.
Er worden ook armbandjes gevlochten.
De laptop met de gsm-antenne heeft ook haar (beperkte) mogelijkheden.
Andries en Sien genieten nog van de laatste minuten samen onder de Braziliaanse zon...
Er worden ook armbandjes gevlochten.
De laptop met de gsm-antenne heeft ook haar (beperkte) mogelijkheden.
Andries en Sien genieten nog van de laatste minuten samen onder de Braziliaanse zon...
donderdag 15 april 2010
paasvakantie week 2
Na gisteren een volledige dag reizen (vliegtuig en bus) zijn Andries en Sien de grootstad Salvador gaan ontdekken en is de familie Gheysen vertrokken naar Sitio do Conde, waar ze 4 jaar geleden ook te gast waren.
We hebben het zomerse zuiden ingeruild voor een overtrokken en regenachtig evenaarsgebied (dus wel nog warm)...
Morgen bezoeken we het dorp van tante Lieve en de mensen die we kennen van 2006... dat wordt een leuk weerzien.
We zien elkaar zaterdag terug in de luchthaven. Daarna vertrekken we terug richting ons dorp waar we aan onze laatste drie weken stage zullen starten.
Ate breve!
We hebben het zomerse zuiden ingeruild voor een overtrokken en regenachtig evenaarsgebied (dus wel nog warm)...
Morgen bezoeken we het dorp van tante Lieve en de mensen die we kennen van 2006... dat wordt een leuk weerzien.
We zien elkaar zaterdag terug in de luchthaven. Daarna vertrekken we terug richting ons dorp waar we aan onze laatste drie weken stage zullen starten.
Ate breve!
dinsdag 13 april 2010
Paasvakantie: Foz do Iguaçu
Gisteren en vandaag brachten we een bezoek aan de beroemde watervallen. Eerst de Argentijnse kant, dan de Braziliaanse kant... Later onze eigen fotos, klik hieronder voor meer info;
http://en.wikipedia.org/wiki/Igua%C3%A7u_Falls
http://en.wikipedia.org/wiki/Igua%C3%A7u_Falls
vrijdag 9 april 2010
Paasvakantie week 1
Eindelijk de tijd om enkele foto's van onze belevenissen met de bezoekers te posten...Misschien komt in de komende dagen ook wat uitleg bij de foto's. We doen ons best!
vrijdag 2 april 2010
Vrijdag 2 april
Grote voorbereidingen voor belangrijke bezoekers. We deden onze was, ruimden onze slaapkamer op, kuisten de rest van huisje, deden inkopen en maakten onze valies want morgen vertrekken we naar Salvador! We halen er eerst Andries op, een dag later de familie Gheysen. We kijken er enorm naar uit om de volgende 2 weken met hen rond te reizen! Jammergenoeg zullen jullie dus de komende 14 dagen weinig te horen krijgen. Vanmiddag gingen we zoals het goede christenen betaamt, naar de Goede Vrijdagmis. De kerk zat bomvol, iedereen zat tegen elkaar gedrukt op de harde houten banken. Daarop volgde de processie met de gestorven Jezus op kop. Het bracht veel commotie teweeg in Ruy Barbosa: 2 auto's volgeladen met luidsprekers waaruit religieuze liederen weergalmden reden voorop en heel veel mensen wandelden en zongen mee. Dit is de tweede belangrijkste feestdag na Kerstmis, belangrijker dan het paasfeest zelf.
Dan zullen we jullie nu laten en voor iedereen die onze blog leest: Zalig Pasen!!!
Dan zullen we jullie nu laten en voor iedereen die onze blog leest: Zalig Pasen!!!
Donderdag 1 april
De dag verliep rustig. Rond 17u hadden we afgesproken met onze beste vrienden om een pizza-avond te houden. Christiane heeft namelijk 3 jaar in een pizzarestaurant gewerkt en kent de kneepjes van het vak. We gaan inkopen doen en passeren daarna langs het huis van de zus van Pingo. Zij heeft net een kindje geadopteerd en viert de verjaardag: “1 maand oud!”. We werden opnieuw heel vriendelijk uitgenodigd om eens binnen te gaan, daarna om mee te zingen en uiteindelijk ook om van de prachtige taart te eten. Pingo vertelde dat ze dit jaar iedere maand de verjaardag zal vieren tot kleine Davi één jaar oud is. Daarna zullen ze de verjaardag om het jaar vieren. Amai, een leuke belevenis. Op naar huis, we willen pizza'ssss. Christiane legt ons als een goede juf uit hoe we het deeg moeten maken, hoe we de saus maken, wat we er allemaal kunnen opleggen,... Haar deeg is zo goed gelukt dat het maar bleef rijzen, we hebben er uiteindelijk 7 grote pizza's van gemaakt. Het was héérlijk! Tussen het wachten door speelden we Jungle Speed en UNO. Het was hilarisch om hen bezig te zien. Een gezellige avond om nooit te vergeten want we raken steeds meer gehecht aan deze Braziliaantjes. Zij spreken al vaak over het afscheid en of we dan later nog terugkomen. Ook vanavond vertelde Pingo dat hij volgende week donderdag verhuist 1000 km hiervandaan om te studeren voor leraar Lichamelijke Opvoeding en er te werken. Het afscheid komt dus vroeger dan verwacht...
Woensdag 31 maart
Vandaag was weer “frietjes met kip aan het spit”dag. Met onze buik vol vertrokken we naar school want de lessen beginnen er om 13 uur. De laatste 5 lessen van deze week want morgen is het witte donderdag, daarna goede vrijdag. Voor de Braziliaanse scholen betekent dit twee dagen vakantie. Na opnieuw 5 ietwat lastige lessen kregen we in de leraarskamer een feestmaal voorgeschoteld. Farofa, arroz en frango om de vakantiedagen in te zetten. Daarna nog enkele inkopen en thuis bekomen van de intensieve voorbije dagen.
woensdag 31 maart 2010
Dinsdag 30 maart
Vandaag een drukke dag met maar liefst tien uren voor de klas. De ochtendshift startte in Carneiro Ribeiro om 7u15. De hele morgen hadden we klassen om te vertellen over Belgica. Handtekeningen werden uitgedeeld, school t-shirts werden gesigneerd. Wat jullie nog niet weten: in de escolas publicas dragen de leerlingen allemaal dezelfde t-shirt. Iedere school heeft zo z'n eigen kleur en opschrift. Onze sterallures moesten algauw plaats ruimen voor structuur en discipline voor de lessen van de namiddagshift. Wat uurtjes Engels en daarna twee uurtjes Artes in de 5de klas. (10-12jarigen) Zelfs de ambetantste leerlingen konden we nu zoet houden met het maken van wollen kuikentjes. Deze uren vlogen voorbij want we kwamen handen tekort om iedereen te helpen maar alle leerlingen gingen trots naar huis met hun kuikentje voor Pasen. Sommigen zagen er al een handeltje in en vroegen ons wat extra wol om thuis nog veel meer kuikens te maken.
We sloten onze dag af in de capoeira waar we na een tijdje op de bank gingen zitten want we waren bekaf en hadden onze spieren wat overbelast tijdens de opwarming.
We sloten onze dag af in de capoeira waar we na een tijdje op de bank gingen zitten want we waren bekaf en hadden onze spieren wat overbelast tijdens de opwarming.
Maandag 29 maart
Gisteren was een rustige dag: onze was doen en lesvoorbereidingen maken want de komende week wordt er een drukke. Waar wij gisteren enkele uren zoet mee waren, hebben de leerlingen vandaag in twee uurtjes klaargespeeld. We hebben het over het maken van een papier-machémannetje naar Niki de Saint-Phalle in de les Artes. Per twee werkten de leerlingen aan een mannetje. Toen we het voorbeeldje uithaalden, klonk er gewoaw in de klas! Ze konden er niet snel genoeg aan beginnen. Ze amuseerden zich werkelijk met het insmeren van de ballon met behangerlijm. Ze deden liever verder in de pauze met knutselen dan een merinda te gaan halen. In de namiddag belde Jouabi, onze mentor Engels van escola Carneiro Ribeiro, ons op om te vragen of we vroeger les konden geven. Een halfuurtje later stonden we voor de klas. We moesten opnieuw ons mannetje staan want de leerlingen stonden nogal scherp. Het lijkt alsof de speeltijd voor hen nooit eindigt...
's Avonds gingen we mee met Lieve naar EFA. Ze heeft er zaterdag een workshop rond de heilige week gegeven. Alle leerlingen kregen de opdracht om in groep een stuk uit het evangelie te dramatiseren. Vanavond werden de toneelstukjes opgevoerd: de voetwassing, de veroordeling van Jezus en de verrijzenis. Eén voor één waren het prachtige stukken.
's Avonds gingen we mee met Lieve naar EFA. Ze heeft er zaterdag een workshop rond de heilige week gegeven. Alle leerlingen kregen de opdracht om in groep een stuk uit het evangelie te dramatiseren. Vanavond werden de toneelstukjes opgevoerd: de voetwassing, de veroordeling van Jezus en de verrijzenis. Eén voor één waren het prachtige stukken.
zondag 28 maart 2010
Zaterdag 27 maart
Zaterdag marktdag. Deze keer waren we naarstig op zoek naar wat moois uit de kledingmarkt. Benieuwd of we een mooi kleedje zouden tegenkomen. Na een weinig succesvolle jacht, op wat onderbroekjes na, vertrokken we naar de bakkerij. Daar vroegen we 7 broden. De man keek hier even van op, maar de lijnzaadbroden zijn klein en altijd veel te snel op. Op de groentenmarkt plezierden we ons vaste kraampje met heel wat inkopen. Daarna huiswaarts en wat zag Sien in het laatste kraampje hangen? Een mooi kleed die haar prachtig paste! (zegt Riet) Sien ontbreekt een grote spiegel om zo'n mening te kunnen formuleren. Dit losten we dan op door een foto te trekken en ook Sien was tevreden. 's Namiddags werkten we ons stageportfolio wat bij. We ruimden de keuken op en maakten onszelf wat mooi want vanavond krijgen we bezoek van Christiane, Paulo en Pingu die ons de kneepjes van 'het pizza maken' komen leren. Volgens Braziliaanse normen kwamen ze meer dan goed op tijd (ongeveer 1 uur te laat) waardoor het pizza maken zal moeten uitgesteld worden naar een andere dag. We vertrokken dan maar onmiddellijk naar de praça waar we op een terrasje proefden van Pingu's zelfgemaakte caipirinha! Heerlijk! Er werd heel wat gebabbeld en afgelachen, vooral toen Paulo ons Nederlands begon na te bootsen. (Bijvoorbeeld: toen Sien vroeg aan Riet 'Ist al op?' wanneer ze de lege fles Schin zag.) Enkele glazen later vroeg Paulo of we madrinha wilden zijn bij hun huwelijk. (Op het dorpsplein had net een huwelijk plaatsgevonden.) We willen dit zeker doen en vroegen dus of ze voor 9 mei wilden trouwen. Daarna gingen we nog een pannenkoek eten in de creperia waar we een 'Grande Rio do Sul' bestelden met lekkere banaan en chocolade saus. De 'Rio de Janeiro' met kip en tomaten lieten we links liggen. 'I wanna know what love is' jankten we door de straten terwijl we naar huis wandelden. Ze zijn dit liedje hier nog altijd niet beu. We bedankten ze allemaal voor een heel geslaagde avond en beloofden dat we dit zeker nog eens zouden doen. Daar antwoordden ze geen neen op!
Vrijdag 26 maart
Deze voormiddag zijn we opnieuw in Lar de Maria gaan helpen. Er waren deze keer 8 kindjes. Enkele van de nieuwe kindjes leken getraumatiseerd. Ze speelden niet en weenden bijna de hele dag door. Het leek alsof niets tot hen doordrong. Toch deden we ons best en speelden met alle kindjes, we gaven hen een badje en hielpen bij het eten. Halverwege de voormiddag besloot de onthaalmoeder om met de kindjes buiten op de stoep te gaan zitten. Al gauw liepen de kindjes de stoep op en af. Wij riepen hun namen, hielden ons hart vast uit een lichte paniek. De onthaalmoeder bleef er rustig bij en inderdaad, de kindjes kwamen van zelf terug. In België zien we dit toch niet gauw gebeuren.
Na het eten was het bedtijd voor de kindjes, ook wij deden een middagdutje. Om 16u30 opnieuw naar EFA met goede moed. We moesten onze Belgische perfectionistische ideeën laten varen en de avond begon met wat Braziliaanse nonchalance. Iedereen die zin had, kwam eens kijken en kon gerust met enkele taakjes beginnen. De anderen wilden hun gewoonte om te gaan voetballen ook voor deze avond niet veranderen. Maar tegen 18u30 was iedereen wel bezig met het schilderen, het bakken of jungle speed/uno te spelen. In de keuken werd ook koffie in grote hoeveelheden gemaakt. Samen met een soort couscouscakeje konden ze hier al hun maag mee vullen terwijl de frietjes goudbruin kleurden. In het klaslokaal naast de keuken begon spontaan een feestje met Brasilian vibes. We grepen in en legden zelf wat Belgische muziek op. Dit leek echt wereldvreemd want niemand wist hoe ze hierop konden dansen. We deelden de frietjes uit die heel snel opgesmuld werden. Ze waren er echt verzot op.Daarna nog een lekker zakje popcorn. De leerlingen profiteerden van de Belgische avond want gewoonlijk hebben zij 's avonds saaiere activiteiten zoals discussiëren over het gebrek aan water, geloof, de landbouworganisaties,...
Terwijl de leerlingen verder dansten, vochten om de totem van jungle speed of UNO riepen onder de wapperende Belgische vlaggetjes, ruimden wij de keuken op. De avond was zeker en vast geslaagd. Om 22u liepen we vergezeld door twee leerlingen met een glimlach op ons gezicht naar huis.
Na het eten was het bedtijd voor de kindjes, ook wij deden een middagdutje. Om 16u30 opnieuw naar EFA met goede moed. We moesten onze Belgische perfectionistische ideeën laten varen en de avond begon met wat Braziliaanse nonchalance. Iedereen die zin had, kwam eens kijken en kon gerust met enkele taakjes beginnen. De anderen wilden hun gewoonte om te gaan voetballen ook voor deze avond niet veranderen. Maar tegen 18u30 was iedereen wel bezig met het schilderen, het bakken of jungle speed/uno te spelen. In de keuken werd ook koffie in grote hoeveelheden gemaakt. Samen met een soort couscouscakeje konden ze hier al hun maag mee vullen terwijl de frietjes goudbruin kleurden. In het klaslokaal naast de keuken begon spontaan een feestje met Brasilian vibes. We grepen in en legden zelf wat Belgische muziek op. Dit leek echt wereldvreemd want niemand wist hoe ze hierop konden dansen. We deelden de frietjes uit die heel snel opgesmuld werden. Ze waren er echt verzot op.Daarna nog een lekker zakje popcorn. De leerlingen profiteerden van de Belgische avond want gewoonlijk hebben zij 's avonds saaiere activiteiten zoals discussiëren over het gebrek aan water, geloof, de landbouworganisaties,...
Terwijl de leerlingen verder dansten, vochten om de totem van jungle speed of UNO riepen onder de wapperende Belgische vlaggetjes, ruimden wij de keuken op. De avond was zeker en vast geslaagd. Om 22u liepen we vergezeld door twee leerlingen met een glimlach op ons gezicht naar huis.
Donderdag 25 maart
Vandaag staken ze in Carneiro Ribeiro... Geen lessen dus. Maar het komt goed uit, want vanavond hebben we de Belgische avond in EFA. We gingen aardappelen, olie, verf, een doek voor twister, papier voor de vlaggetjes en frietzakjes, ... kopen. Daarna hebben we het doek geschilderd. We zorgden dat we genoeg opdrachten hadden om 60 leerlingen tegelijkertijd aan het werk te krijgen. Frietzakken maken, vlaggetjes schilderen, aardappelen schillen, popcorn maken,...
Om 16u30 vertrokken we richting school. Daar aangekomen, waren alle leerlingen met andere zaken bezig. Toen we Luiz vroegen of hij ook aardappelen had gekocht, antwoordde hij dat het niet paste voor hem om vanavond de Belgische avond te houden. Diep ontgoocheld, na een lange dag van voorbereidingen, verplaatsten we de Belgische avond naar morgen. De meisjes gingen voetballen, daar hebben we dan graag aan deelgenomen. Harde ballen maar ook heel wat lachen en discussiëren over de grootte van het doel is precies wat meisjesvoetbal hier inhoudt. Dolle pret! Zo werd het al gauw donker en zagen we geen steek meer om nog verder te voetballen. Jammer van de Belgische avond, we hadden er heel veel zin in.
Om 16u30 vertrokken we richting school. Daar aangekomen, waren alle leerlingen met andere zaken bezig. Toen we Luiz vroegen of hij ook aardappelen had gekocht, antwoordde hij dat het niet paste voor hem om vanavond de Belgische avond te houden. Diep ontgoocheld, na een lange dag van voorbereidingen, verplaatsten we de Belgische avond naar morgen. De meisjes gingen voetballen, daar hebben we dan graag aan deelgenomen. Harde ballen maar ook heel wat lachen en discussiëren over de grootte van het doel is precies wat meisjesvoetbal hier inhoudt. Dolle pret! Zo werd het al gauw donker en zagen we geen steek meer om nog verder te voetballen. Jammer van de Belgische avond, we hadden er heel veel zin in.
woensdag 24 maart 2010
Woensdag 24 maart
3 werf hoera voor de Belgen! Het is hen gelukt de lastige Braziliaanse pubers wat manieren bij te brengen. In de ene klas al beter dan de andere, maar over het algemeen vond de leraar Engels onze lessen 'muito boa!' Blijkbaar ligt het niet alleen aan de mentaliteit van de leerlingen om vervelend te doen, maar ook aan de aanpak van de leerkracht. Hij verwonderde zich erover dat we zo'n discipline doorvoerden in de klas. Meer interactie met de leerlingen en wat variatie in de les helpt hen om beter op te letten. Laat hen ook wat meer oefeningen maken en ze zijn rustig aan het werk. We brachten wat klasorganisatie bij door hun banken beter te schikken, hen niet zomaar het lokaal te laten verlaten en we leerden hen hun hand opsteken vooraleer ze mogen antwoorden. Hierdoor waren er al heel wat minder decibels te horen. Na 5 opeenvolgende lesuren, kwamen we moe maar voldaan in ons huisje aan. We bakten overheerlijke 'klakkaards' en vertelde het hele verhaal over de middag aan Lieve, die heel trots was en afsloot met '1-0 voor de Belgen'! Zij heeft vanmiddag met de derdes en vierdes van EFA gebreid. Volgende week start ze waarschijnlijk met enkele mama's uit de straat. Misschien zien we binnenkort wel heel veel gebreide babysokjes bij onze buren!
Dinsdag 23 maart
Een dag vol eigenaardigheden... Het begon met vier grote kameleons op het dorpsplein, die met elkaar aan het vechten waren. Wat zijn die beesten groot! Zijn die hier vrijgelaten ofzo? De Ruy Barbosianen keken er helemaal niet van op, dit in tegenstelling tot de Belgen. Een foto later wandelden we naar de school.
Daar aangekomen, lag een kanjer van een boom (zeker 100 jaar oud!), met wortel en al uit de bodem gerukt, midden het voetpad. Was dit door de hevige storm of door een botsing? Hoe dan ook het was een indrukwekkend zicht.
Daarna gingen we het schooltje binnen. We observeerden de eerste les van Jouabi, die het zich nogal gemakkelijk maakte. Hij stopte een dvd'tje in, waarin een man de Engelse les volledig gaf. Bijgevolg waren de leerlingen alles behalve oplettend. Enkele keren de dvd stopzetten en stilte vragen, hielp niet. De leerlingen verplaatsten hun stoelen, riepen van de ene kant van de klas naar de andere, liepen binnen en buiten, ... Wat een hel! De volgende les zou over fruitsoorten gaan, we besloten om het maar meteen van Jouabi over te nemen. Hij was hier heel gelukkig mee. Door middel van pictionary, brachten we op een andere manier de leerlingen wat Engels bij. Een leerling, dat we zonet in een andere klas hadden gezien, liep hier simpelweg ook eens de klas binnen. Riet liet dit niet gebeuren en vroeg wat hij er te zoeken had. Toen de leerling het lokaal verliet, was de klas opgetogen omdat eindelijk eens iemand een leerling op z'n plaats had durven zetten. De rest van de namiddag merkten we hoe pretentieus de leerlingen in deze school zijn. Hun ouders betalen veel om hen naar school te doen gaan. Het maakt het ons heel ambetant om te zien waar die kinderen mee spelen. Morgen zijn we van plan om meteen duidelijke afspraken te maken. Hopelijk kunnen we iets veranderen aan de gang van zaken. We weten niet of het er nu enkel bij Jouabi zo aan toe gaat of bij alle leerkrachten. Een observatielesje kan dus geen kwaad! Na school, kocht Riet ook haar havaiana's. Daarna liepen we de leerlingen van EFA tegen lijf. Wat een verademing, dit zijn echt rustige zieltjes! Toen we hen vroegen waarom ze buiten de schoolmuren mochten, bleek dat er een soort congres over de internationale dag van het water op de markt zou plaatsvinden. We zetten ons erbij, bekeken een film en daarna een discussie met hooggeplaatste mensen.
's Avonds nog een eigenaardig iets. Om 22u stond een leerling met z'n oudere broer aan onze deur. Die broer werkt al maar zou graag Engels leren. Z'n voorstel om in EFA mee te volgen, kunnen we niet aanvaarden. We stelden hem voor om een groepje leergierigen samen te stellen. Zullen we nu ook al privélessen geven?
Daar aangekomen, lag een kanjer van een boom (zeker 100 jaar oud!), met wortel en al uit de bodem gerukt, midden het voetpad. Was dit door de hevige storm of door een botsing? Hoe dan ook het was een indrukwekkend zicht.
Daarna gingen we het schooltje binnen. We observeerden de eerste les van Jouabi, die het zich nogal gemakkelijk maakte. Hij stopte een dvd'tje in, waarin een man de Engelse les volledig gaf. Bijgevolg waren de leerlingen alles behalve oplettend. Enkele keren de dvd stopzetten en stilte vragen, hielp niet. De leerlingen verplaatsten hun stoelen, riepen van de ene kant van de klas naar de andere, liepen binnen en buiten, ... Wat een hel! De volgende les zou over fruitsoorten gaan, we besloten om het maar meteen van Jouabi over te nemen. Hij was hier heel gelukkig mee. Door middel van pictionary, brachten we op een andere manier de leerlingen wat Engels bij. Een leerling, dat we zonet in een andere klas hadden gezien, liep hier simpelweg ook eens de klas binnen. Riet liet dit niet gebeuren en vroeg wat hij er te zoeken had. Toen de leerling het lokaal verliet, was de klas opgetogen omdat eindelijk eens iemand een leerling op z'n plaats had durven zetten. De rest van de namiddag merkten we hoe pretentieus de leerlingen in deze school zijn. Hun ouders betalen veel om hen naar school te doen gaan. Het maakt het ons heel ambetant om te zien waar die kinderen mee spelen. Morgen zijn we van plan om meteen duidelijke afspraken te maken. Hopelijk kunnen we iets veranderen aan de gang van zaken. We weten niet of het er nu enkel bij Jouabi zo aan toe gaat of bij alle leerkrachten. Een observatielesje kan dus geen kwaad! Na school, kocht Riet ook haar havaiana's. Daarna liepen we de leerlingen van EFA tegen lijf. Wat een verademing, dit zijn echt rustige zieltjes! Toen we hen vroegen waarom ze buiten de schoolmuren mochten, bleek dat er een soort congres over de internationale dag van het water op de markt zou plaatsvinden. We zetten ons erbij, bekeken een film en daarna een discussie met hooggeplaatste mensen.
's Avonds nog een eigenaardig iets. Om 22u stond een leerling met z'n oudere broer aan onze deur. Die broer werkt al maar zou graag Engels leren. Z'n voorstel om in EFA mee te volgen, kunnen we niet aanvaarden. We stelden hem voor om een groepje leergierigen samen te stellen. Zullen we nu ook al privélessen geven?
maandag 22 maart
Nu het ons eindelijk gelukt is om alle reais uit de muur te halen, konden we de dineiros (geld) aan EFA overhandigen. Luiz' besluit staat vast om het geld te investeren in het plaatsen van dakgoten aan het schoolgebouw. Zo kunnen ze bij regenbuien nog meer regenwater opvangen in hun reservoirs. Naar ons oordeel is dit een heel goed project, want waterschaarste is in de sertão het grootste probleem.
Toen Riet hen haar nieuwe aanwinsten op haar benen toonde, vonden de mannelijke leraren het leuk om te tonen van welk beest het waarschijnlijk kwam...
Een tarantula uit de tuin van EFA
Vanmiddag vertrokken we naar ons nieuwe schooltje: benieuwd wat de namiddag zou brengen. We kwamen rond 13uur aan, er was niemand te bespeuren. Siens eigenaardige voorgevoel werd bevestigd. Die namiddag werd er geen les gegeven. Er is een jongen van een belangrijk persoon gestorven. Daarom sluiten de gemeentescholen voor een dag. Hier worden blijkbaar regelmatig verlofdagen bijgemaakt. Morgen zal er wel les zijn, dan doen we een tweede poging. Thuis zijn we erin gevlogen: we hebben de eerste pagina's van ons stageportfolio getypt. Daarna deden we wat Chantal ons goed geleerd heeft: soep maken! 's Avonds kregen we een telefoontje van Lieve, ze was terug aangekomen in Ruy Barbosa. We gingen haar oppikken op het dorpsplein. Het eerste wat ze ons vertelde was dat ze een busoverval had meegemaakt. Twee gewapende mannen waren op de bus gesprongen om de kaartjesknipper van al zijn geld te bestelen. Ze vertelde hoe ze had neergedoken onder de buszetels en hoe groots de verhalen achteraf verteld werden. Je ziet dat je hier nog altijd op je hoede moet blijven. We dronken nog een lekkere tas soep en sloten de avond af met twee afleveringen van Van vlees en bloed.
Toen Riet hen haar nieuwe aanwinsten op haar benen toonde, vonden de mannelijke leraren het leuk om te tonen van welk beest het waarschijnlijk kwam...
Een tarantula uit de tuin van EFA
Vanmiddag vertrokken we naar ons nieuwe schooltje: benieuwd wat de namiddag zou brengen. We kwamen rond 13uur aan, er was niemand te bespeuren. Siens eigenaardige voorgevoel werd bevestigd. Die namiddag werd er geen les gegeven. Er is een jongen van een belangrijk persoon gestorven. Daarom sluiten de gemeentescholen voor een dag. Hier worden blijkbaar regelmatig verlofdagen bijgemaakt. Morgen zal er wel les zijn, dan doen we een tweede poging. Thuis zijn we erin gevlogen: we hebben de eerste pagina's van ons stageportfolio getypt. Daarna deden we wat Chantal ons goed geleerd heeft: soep maken! 's Avonds kregen we een telefoontje van Lieve, ze was terug aangekomen in Ruy Barbosa. We gingen haar oppikken op het dorpsplein. Het eerste wat ze ons vertelde was dat ze een busoverval had meegemaakt. Twee gewapende mannen waren op de bus gesprongen om de kaartjesknipper van al zijn geld te bestelen. Ze vertelde hoe ze had neergedoken onder de buszetels en hoe groots de verhalen achteraf verteld werden. Je ziet dat je hier nog altijd op je hoede moet blijven. We dronken nog een lekkere tas soep en sloten de avond af met twee afleveringen van Van vlees en bloed.
zondag 21 maart
Vanmorgen stond de wekker op 5 uur. Chantal moest om 5u45 de bus halen om door te reizen naar Alagoinhas. De taxi kwam haar ophalen om 5u30. 's Morgens in de vroegte stonden we dus op straat Chantal uit te zwaaien. Daarna kropen we toch even terug in bed. Na een beetje te dutten, kon de dag beginnen. Zondag was opnieuw wasdag. Dit karweitje hebben we toch zwaar onderschat. Je zou er spieren van kweken: wassen, spoelen, wassen en nog eens spoelen, uitwringen en daarna ophangen. En dan nog is het moeilijk om al deze Braziliaanse geuren er uit te spoelen. Om 17 uur kwamen onze vrienden van de capoeira ons oppikken. We gingen naar een verjaardagsfeestje van een 1-jarig jongetje. Wij gingen in onze gewone zomerse kledij met teenslippers. We waren gegeneerd toen we zagen dat iedereen er op zijn paasbest bijstond. Alle vrouwen, jong en oud, waren geschminkt. Ze droegen allemaal muiltjes en ook de mannen hadden een hemd en lange broek aan. Opnieuw was het prachtig om zien: een kanjer van een taart met als thema woody woodpecker, twee prachtige schilderijen aan de muren, heel wat ballonnen en kleine hapjes.
Ook wij kregen een bordje vol 'lekkers': vleesbolletjes, zoute gefrituurde deegdriehoekjes, zure kokoshapjes, cachorro quente (=hot dog),... Heel wat vreemde smaken en dat allemaal op een bord. Daarna gingen we naar het huis van Christiane (de vriendin van Paulo, de capoeiraleraar). Ze toonden ons drie dvd's met foto's van het 15-jarig feestje van Islandia, de trouw van Christina (de tweelingzus van Christiane) en de familiefoto's van Christiane en Christina. Een voor een prachtige compilaties met muziek en bloemenmotiefjes op de achtergrond. De familiesituatie is nogal ingewikkeld: na enkele sterfgevallen en dubbele relaties wonen alle kinderen onder de vleugels van één moederkloek. Die werd toch wel even emotioneel bij het oprakelen van al die familiegebeurtenissen. Daarna naar de praça, het is hier de gewoonte om zaterdag- en zondagavond op het dorpsplein samen te komen, iets te drinken of acaraje te eten (een plaatselijk frituurhapje).
Later viel de avond in het water door een zuiderse regenvlaag waar maar geen einde aankwam.
We schuilden onder een kiosk. We zongen enkele liedjes en hielden de kindjes warm. Na een groot uur schuilen, besloten we om toch door de regen naar huis te lopen. Door het ontbreken van riolen bleef het water maar stromen over de straat. Het leek een heuse zondvloed. Kletsnat kwamen we in ons huisje aan. De zondvloed had ook ons huisje niet gespaard. We warmden ons op met een soepje, voor de eerste keer haalden we zelf onze trui boven. Met het gedruppel op de achtergrond vielen we in een diepe slaap.
Ook wij kregen een bordje vol 'lekkers': vleesbolletjes, zoute gefrituurde deegdriehoekjes, zure kokoshapjes, cachorro quente (=hot dog),... Heel wat vreemde smaken en dat allemaal op een bord. Daarna gingen we naar het huis van Christiane (de vriendin van Paulo, de capoeiraleraar). Ze toonden ons drie dvd's met foto's van het 15-jarig feestje van Islandia, de trouw van Christina (de tweelingzus van Christiane) en de familiefoto's van Christiane en Christina. Een voor een prachtige compilaties met muziek en bloemenmotiefjes op de achtergrond. De familiesituatie is nogal ingewikkeld: na enkele sterfgevallen en dubbele relaties wonen alle kinderen onder de vleugels van één moederkloek. Die werd toch wel even emotioneel bij het oprakelen van al die familiegebeurtenissen. Daarna naar de praça, het is hier de gewoonte om zaterdag- en zondagavond op het dorpsplein samen te komen, iets te drinken of acaraje te eten (een plaatselijk frituurhapje).
Later viel de avond in het water door een zuiderse regenvlaag waar maar geen einde aankwam.
We schuilden onder een kiosk. We zongen enkele liedjes en hielden de kindjes warm. Na een groot uur schuilen, besloten we om toch door de regen naar huis te lopen. Door het ontbreken van riolen bleef het water maar stromen over de straat. Het leek een heuse zondvloed. Kletsnat kwamen we in ons huisje aan. De zondvloed had ook ons huisje niet gespaard. We warmden ons op met een soepje, voor de eerste keer haalden we zelf onze trui boven. Met het gedruppel op de achtergrond vielen we in een diepe slaap.
zaterdag 20 maart 2010
zaterdag 20 maart
We verwenden ons vandaag opnieuw met frietjes. We beginnen er echte kenners van te worden, want ze smaakten nog beter dan de vorige keer. Nu weten we dankzij Chantal ook hoe we lekkere mayonaise kunnen maken. Tijdens het bakken, brainstormden we over onze Belgische avond dat we een dezer dagen zullen organiseren op school. Frietjes bakken doen we zeker en vast! Na het eten, deden we onze bikini aan en smeerden we ons vol met factor 30 want Paulo en Christiani, onze vrienden van de capoeira, zouden ons komen oppikken om naar het meer van Ruy Barbosa te gaan. Daar aangekomen, genoten we met volle teugen van het warme water en het spelen met de kinderen. We leerden hen ook een beetje zwemmen, iets wat niet even vanzelfsprekend is als in België. Christiani vertelde ons nog dat ze heel goed pizza's kon maken. Dat bracht ons op het idee haar en Paulo uit te nodigen hier eens van die lekkere pizza's te maken. Ze gaf ons elk een cadeautje, een plooibaar bekertje, dat overal van pas komt. Vanavond was het hier precies de zoete inval. Pingu, een ander capoeiravriendje, kwam nog snel met z'n usb-stick om de foto's van Chantal te vragen. (Chantal vertrekt morgenvroeg naar een ander Braziliaans oord.) Daarna kwam Dom André over de vloer om afscheid te nemen van haar. Eenmaal de rust terug gekomen was, genoten we nog van onze zelfgemaakte bananenmilkshake. Ondertussen horen we nog het toeklikken van Chantals valiezen. Vlug in bed om haar morgenvroeg uit te wuiven!
vrijdag 19 maart 2010
Vrijdag 19 maart
7u30 blijft nog altijd vroeg om aan de lessen te beginnen, maar de wandeling naar het schooltje is toch aangenamer als de zon nog niet lang op is. Het schilderen was echt een succes. Vele leerlingen schilderden voor de eerste keer sinds jaren! Ze maakten er serieus hun werk van, opnieuw werkten ze door tijdens de speeltijd. De andere klas kwam benieuwd kijken en enkelen hielpen spontaan met de anderen. Ze vroegen wanneer zij die les zouden krijgen. De anderen wilden ook weten wanneer ze het zouden kunnen afmaken. Want vandaag is hun laatste dag aangebroken, ze komen pas binnen 14 dagen terug. Gelukkig, dan zijn wij er nog!
Donderdag 18 maart
Vandaag opnieuw een rustige dag. Na onze lessen in EFA, gingen we eens op bezoek in centro jovèm. Daar waren de kinderen bezig met kleine sleutelhangers te maken. Uit kokosnoten maken ze kleine havaianas. Eerst met schuurpapier het hout glad krijgen en daarna met porselein het houtje doen glanzen. Het vraagt heel wat werk, maar oud en jong, ze deden allemaal erg hun best. Ook wij hielpen even.
Daarna was het opnieuw tijd om lessen voor te bereiden. We zorgden ervoor dat alle havaiana's van de vorige klas aan een touwtje hingen. We willen morgen in de les plastische met verf werken. Tot onze grote verbazing vonden we in het papierwinkeltje grote potten verf. We investeerden ook in penselen. Dat zullen de leerlingen zeker en vast leuk vinden.
Met een spelletje Carcassonne sloten we de dag af!
Daarna was het opnieuw tijd om lessen voor te bereiden. We zorgden ervoor dat alle havaiana's van de vorige klas aan een touwtje hingen. We willen morgen in de les plastische met verf werken. Tot onze grote verbazing vonden we in het papierwinkeltje grote potten verf. We investeerden ook in penselen. Dat zullen de leerlingen zeker en vast leuk vinden.
Met een spelletje Carcassonne sloten we de dag af!
Woensdag 17 maart
Vandaag is Chantal naar de oogarts. We ruimden opnieuw het hele huisje op. Het diepvriezertje moet hier wekelijks eens ontdooid worden en dat is toch telkens een serieus karwei. 's Middags gaven we Engelse les. Dit maal zongen we zelf Michael Jackson, de leerlingen applaudisseerden meermaals. Het was een leuke middag. Chantal was van haar zandkorreltje verlost en vertelde over een jongen die ze bij Dom André ontmoet had. Hij speelt in de fanfare van Ruy Barbosa en had graag de Belgen eens op bezoek gehad. Zogezegd zo gedaan. Alle attributen werden geshowd en daarna werd een mooi stukje muziek gespeeld. Ze oefenen twee uur lang, voortdurend marcherend. Na enkele eerste valse noten, waren we al snel onder de indruk. Alle jongeren kennen de muziekstukken uit het hoofd en bespelen nog maar drie maand hun instrument. Daarna sprongen we nog even binnen in het ziekenhuis om de dokter te laten weten dat alles weer in orde is.
extra
Even vermelden dat we de vorige dagen wat censuur in onze blogberichtjes hebben moeten aanbrengen. Maar ondertussen mogen we vrijuit spreken. Chantal kreeg tijdens het afdalen van de berg een zandkorreltje in haar oog. Tot overmaat van ramp, konden we het er niet uitspoelen en bleef het er enkele dagen zitten. Het laatste deel van de tocht heeft ze dan ook blind afgelegd, met onze goede begeleiding. 's Avonds is Riet nog naar een apotheek geweest voor oogdruppels, maar toen ze het verhaal aan Dom André vertelde, besloot hij dat het beter was om onmiddellijk naar ponto do secours te gaan. De spoeddienst van het ziekenhuis. We hadden er een jonge dokter die stage loopt in Ruy Barbosa, ze heeft een deel van haar studies in Amerika afgelegd. Ook Riet liet even haar benen met de allergische reacties zien. We kregen twee voorschriftjes en vertrokken richting apotheek op zondagavond. De anesthesie had Chantal de illusie gegeven dat het zandkorreltje weg was, want enkele uren later was het terug afzien. Drie oogdruppeltjes waren telkens een foltering. Maandag gingen we dan verwoed op zoek naar een oogarts. Die zou pas vrijdagvoormiddag in Ruy Barbosa zijn. Woensdagvoormiddag kon ze wel naar Itaberaba. Dus werd het nog een dag langer afzien. Met beide ogen gesloten lukte het beter om de ogen zo weinig mogelijk te bewegen. Zo kon ze ook de pijn beperken. De taxi kwam haar halen en tegen woensdagmiddag was ze gezond en wel terug thuis! Enkele foto's tonen op welke manier ze hielp met de frietjes, de soep,...
dinsdag 16 maart 2010
Dinsdag 16 maart
Een heel normale weekdag vandaag: lesgeven, op boodschappen, afwassen, huisje opruimen en de zon vermijden. Lieve vertrok voor enkele dagen naar kennissen in Alagoinhas. We gingen ook informeren bij het busstation voor alle bussen naar Salvador, binnen 18 dagen krijgen we bezoek. We willen dan ook een hele leuke twee weken Brazilië voor hen voorbereiden!
Vanavond maken we pizzaatjes en daarna gaan we terug naar de capoeira :)
Vanavond maken we pizzaatjes en daarna gaan we terug naar de capoeira :)
maandag 15 maart
Het lekker donkerbruin lijnzaadbrood dat we nu al een maand op bestelling krijgen van Gilmara, weten we nu eindelijk zelf te vinden. Het is een eindje stappen en ze bakken niet iedere dag van dat lekkere brood. Dus bestellen we er 6 voor morgen. Wanneer we terug thuis zijn ontfermt Sien zich over Michael Jackson en zijn liedje "Black or White" en Riet ontfermt zich samen met Chantal over de aardappelen en de zonnebloem, vandaag eten we frietjes!!!!! Samen met de kip aan het spit van de supermarkt en heerlijke coca-cola, mayonaise en ketchup, was het echt smullen, ons buikje rond! Daarna na het schooltje, de tweedejaars doen echt goed hun best. Een ontmoetingsgesprek en zichzelf voorstellen lukt al goed! We leerden hen zeggen 'I like...' en 'I don't like...', er kwamen verrassende en leuke resultaten boven. Zo schreven heel wat jongens I like school, I like to study, ... en I don't like to drink, I don't like to smoke, I don't like mean friends,... De jongeren zijn heel dankbaar dat ze kunnen studeren. Het geld van onze gemeentes en de quiz heeft hier een prachtige bestemming gekregen! We sluiten de les af met Michael Jackson. De twee uren vlogen voorbij! Toen we thuis kwamen stond een verrassing op de keukentafel: de mama van Anakarolaine had nog heel wat zoetigheden over van het feestje. Zo konden alle buren na het lawaai van de avond ervoor nu ook meegenieten van de taartjes. Nadat we opnieuw het thuisfront even hebben kunnen bereiken, maakten we lekkere paprikasoep.
Zondag 14 maart
Het is nog pikdonker wanneer we onze bergschoenen aantrekken en een resem "chocostuutjes" naar binnen werken. Om 4 uur zou de capoeiraleraar ons voor de deur opwachten om ons te gidsen. Maar tot onze grote verbazing is hij niet alleen, maar staat bijna de volledige groep klaar om de berg te beklimmen. Met een groep van 25 vertrekken we dan maar. Het eerste uur stijgen we heel fel in het pikdonker. Behalve de enkele zaklampen die mee zijn is het voornamelijk strompelend de koptrekkers volgen. Het pad is bezaaid met heel wat fijne kiezeltjes. Dankzij onze bergschoenen lukt het om grip te krijgen. De anderen doen hun havaianas af om met blote voeten nog sneller te stijgen. Het eelt wordt hier van jongsaf aangekweekt! Om 6 uur zijn we op de top. Kletsnat van 500 meter te stijgen in 1u en 50min, krijgen we even het gevoel op dauwtrip te zijn in België, de mist op de berg zorgt voor koude temperaturen. Er wordt snel een vuurtje aangelegd, waar we allemaal in een grote kring rond gaan zitten. De jongens maken originele muziekinstrumenten met lege petflessen, kiezels, glas en hout. Er wordt gezongen, gedanst en capoeira aangeleerd aan de Belgen. Twee uren vliegen voorbij, de mist trekt weg, een prachtig uitzicht! Onmiddellijk moeten we de zonnecrème bovenhalen, want we zetten onze tocht verder richting een kleine cachoeira (waterval). Een serieuze afdaling met enkele jeugdbewegingliedjes (Atsjiekeboem, alewieoo alewaoo!) maakten de kilometers draaglijker. Onderweg passeerden we bananenbomen, mangobomen en jacabomen, smullen maar! Rond 12 uur bereiken we het kleine watervalletje, de kinderen stormen het water in. Na heel wat geplons en gespetter, wordt de picknick verorberd. De terugweg is echt zweten want de zon staat op zijn felst. Rond 16 uur, al 12 uur wakker, komen we moe aan in ons huisje. Tijd voor de lesvoorbereiding Engels van morgen... Om 19 uur hadden we nog een feestje, Anakarolaine wordt vandaag 8 jaar. De mama had graag dat we foto's trokken van iedereen op het verjaardagsfeestje. Als je kijkt op de foto's zal je zien dat er voor zo'n speciale gelegenheid wel wat centjes opzij worden gelegd: taarten, snoepjes, versiering, hoedjes, maskers en bordjes. Het meisje had een splinternieuw kleedje aan en haar haar in prachtige speldjes. Alle kindjes dansten en speelden op straat, hun huisje is daar te klein voor. We waren doodmoe toen we om 21u30 ons huisje binnenslopen, het feestje was nog lang niet afgelopen.
Zaterdag 13 maart
Vandaag gingen we in de voormiddag al naar het internetcafé, we hadden een afspraak met het KHBO om eens te vertellen over ons avontuur op de opendag. Het was een leuke babbel, hopelijk hebben we enkele studenten kunnen warm maken voor Brazilië.
Daarna kwamen we terug in de rush van ons Braziliaanse leven. Snel naar de markt om opnieuw enkele kilo's groenten te kopen. Daarna snel naar huis en lekker soep klaarmaken. Om 13u30 terug paraat in de klas. Vandaag zouden we artes geven aan het eerste jaar. Toen we arriveerden zagen we het eerste en tweede jaar in één klaslokaal zitten. De leerkracht Itamar vroeg of we aan beide groepen les wilden geven... Zo gevraagd, zo gedaan. 67 leerlingen ontwierpen hun eigen havaianas. We waren wel blij dat beide klassen met dit werkje klaar zouden zijn. Wat een hitte vandaag, alle Brazilianen zoeken de schaduw van hun huisje op, wij wandelen in schuim en in zweet naar het dorp achter brood en andere kleine inkopen. 's Avonds opnieuw lekker lijnzaadbrood, het was het wandeltochtje waard. Na eindelijk nog eens een spelletje Carcassonne gespeeld te hebben, kruipen we vroeg in bed want morgen om 3u30 staat de wekker!
Daarna kwamen we terug in de rush van ons Braziliaanse leven. Snel naar de markt om opnieuw enkele kilo's groenten te kopen. Daarna snel naar huis en lekker soep klaarmaken. Om 13u30 terug paraat in de klas. Vandaag zouden we artes geven aan het eerste jaar. Toen we arriveerden zagen we het eerste en tweede jaar in één klaslokaal zitten. De leerkracht Itamar vroeg of we aan beide groepen les wilden geven... Zo gevraagd, zo gedaan. 67 leerlingen ontwierpen hun eigen havaianas. We waren wel blij dat beide klassen met dit werkje klaar zouden zijn. Wat een hitte vandaag, alle Brazilianen zoeken de schaduw van hun huisje op, wij wandelen in schuim en in zweet naar het dorp achter brood en andere kleine inkopen. 's Avonds opnieuw lekker lijnzaadbrood, het was het wandeltochtje waard. Na eindelijk nog eens een spelletje Carcassonne gespeeld te hebben, kruipen we vroeg in bed want morgen om 3u30 staat de wekker!
vrijdag 12 maart (een beetje Hollywood in Brazilië)
De dag startte met een lesje PO in het 2de jaar. In ons schooltje EFA zijn er 4 jaren. Je zou nu denken dat je als leerling tussen andere leeftijdsgenootjes zit, maar hier in EFA is dit niet zo. In het 2de jaar waar we vandaag PO alias "Artes" gaven, was de jongste leerling 14 jaar (wat de normale leeftijd is) en de oudste 24. De anderen schommelden daartussen in. Dit komt doordat ze misschien als kind te ver van school woonden of omdat de ouders het belang van onderwijs nog niet inzagen. Nu, oud of jong, ze waren allemaal bereid om mee te werken.
Vanmiddag hadden we een afspraak met Joeabi, een leraar Engels van een andere school. Hij had ons enkele weken geleden aangesproken in het internetcafé en gevraagd om eens z'n school te bezoeken. We ruilden onze e-mailadressen. Woensdag stond hij plots in EFA en vroeg wanneer het voor ons eens paste om in zijn school over België te praten. We hadden er maar een raar gevoel bij dat hij ons opwachtte, terwijl hij niet kon weten dat wij op school zouden zijn. We haalden er dan maar directeur Luiz bij. Aangezien hij Joeabi kende en hij er geen probleem van maakte dat we ook eens een andere school zouden bezoeken, waren we gerustgesteld. Zo stonden we vanmiddag voor 4 nieuwe klassen. Allemaal even enthousiast om ons te horen praten over België. Ze vroegen zelfs onze handtekening! (zie foto's week 4) Het was duidelijk dat deze leerlingen rijker zijn dan de leerlingen in EFA, want velen stonden met hun GSM klaar om ons te fotograferen. We voelden ons als sterren in Hollywood... De leerkracht wou ons nog meenemen naar het huis van zijn oom. Hij spreekt ook Engels en hij wou ons eens het prachtige huis mét zwembad tonen. Toen we daar aankwamen had die oom geen tijd voor ons, maar gaf wel 50 reals. We weigerden het geld aan te nemen en keerden terug huiswaarts met de auto. IN de auto stelden we Joeabi voor dat we hem konden meehelpen met z'n lessen Engels. Zo te horen wachtte hij daar al de hele middag op want hij reageerde heel erg dankbaar. 'Obrigado obrigado, I need it' Hij spreekt wel wat Engels maar vaak begrijpt hij niet alles wat we hem vragen en spreekt hij vele woorden verkeerd uit. Wij zijn blij met deze kans om ook in deze school les te mogen geven. Vanaf volgende week beginnen we eraan en combineren we het met EFA. We zijn benieuwd! Om de dag af te sluiten, gingen we naar de capoeirales, dat alweer prachtig om zien was.
Vanmiddag hadden we een afspraak met Joeabi, een leraar Engels van een andere school. Hij had ons enkele weken geleden aangesproken in het internetcafé en gevraagd om eens z'n school te bezoeken. We ruilden onze e-mailadressen. Woensdag stond hij plots in EFA en vroeg wanneer het voor ons eens paste om in zijn school over België te praten. We hadden er maar een raar gevoel bij dat hij ons opwachtte, terwijl hij niet kon weten dat wij op school zouden zijn. We haalden er dan maar directeur Luiz bij. Aangezien hij Joeabi kende en hij er geen probleem van maakte dat we ook eens een andere school zouden bezoeken, waren we gerustgesteld. Zo stonden we vanmiddag voor 4 nieuwe klassen. Allemaal even enthousiast om ons te horen praten over België. Ze vroegen zelfs onze handtekening! (zie foto's week 4) Het was duidelijk dat deze leerlingen rijker zijn dan de leerlingen in EFA, want velen stonden met hun GSM klaar om ons te fotograferen. We voelden ons als sterren in Hollywood... De leerkracht wou ons nog meenemen naar het huis van zijn oom. Hij spreekt ook Engels en hij wou ons eens het prachtige huis mét zwembad tonen. Toen we daar aankwamen had die oom geen tijd voor ons, maar gaf wel 50 reals. We weigerden het geld aan te nemen en keerden terug huiswaarts met de auto. IN de auto stelden we Joeabi voor dat we hem konden meehelpen met z'n lessen Engels. Zo te horen wachtte hij daar al de hele middag op want hij reageerde heel erg dankbaar. 'Obrigado obrigado, I need it' Hij spreekt wel wat Engels maar vaak begrijpt hij niet alles wat we hem vragen en spreekt hij vele woorden verkeerd uit. Wij zijn blij met deze kans om ook in deze school les te mogen geven. Vanaf volgende week beginnen we eraan en combineren we het met EFA. We zijn benieuwd! Om de dag af te sluiten, gingen we naar de capoeirales, dat alweer prachtig om zien was.
zaterdag 13 maart 2010
Donderdag 11 maart
Vandaag om 7u30 Engelse les voor de tweedejaars. Antonia was ook van de partij. De leerlingen liepen over van enthousiasme. Door klassikaal en luidop veel woorden Engels te spreken en door veel herhaling, willen we ook in deze groep proberen om de drempelvrees naar het Engels weg te werken. We merken hier al enkele weken dat de Portugese klanken altijd achteraan in de mond gemaakt worden. Voor Engels heb je de andere klanken ook nodig. Dit zorgt voor heel wat uitspraakproblemen... Maar door veel herhaling, zal hun dit wel lukken. Door de vele lessen van vandaag, vloog de tijd voorbij. 's Avonds was er opnieuw breitijd. Chantal plantte aardperen met de jongens. Ze mochten eerst eens proeven, hierdoor was de motivatie groter want de smaak beviel hen wel. Daarna gingen we kijken naar de jongens die in de sporthal naast school aan het voetballen waren. Deze sporthal is splinternieuw en heel mooi en in het bezit van de gemeente...
Vanavond hebben we een spreekbeurt over België voorbereid. Want morgen gaan we naar die andere school waar de leerlingen heel wat inschrijvingsgeld betalen, wat betekent dat ze rijk zijn. We zijn benieuwd of er een andere mentaliteit zal zijn...
Vanavond hebben we een spreekbeurt over België voorbereid. Want morgen gaan we naar die andere school waar de leerlingen heel wat inschrijvingsgeld betalen, wat betekent dat ze rijk zijn. We zijn benieuwd of er een andere mentaliteit zal zijn...
Woensdag 10 maart
Met Antonia, de geschiedenis en aardrijkskunde lerares, hebben we een goed contact. Ze vraagt steeds hoe het met de beten op Riets benen gaat. Ze zou graag wat Engels bijleren. Ze wandelt ook steeds mee als onze job erop zit. Vandaag gingen we kijken in haar les aardrijkskunde. Over de middag bleven we in school eten. We integreerden een beetje tussen de jongens, die door onze aanwezigheid wat onwennig giechelden. Ze vroegen al heel wat in het Engels en waren heel erg geïnteresseerd. Een ervan stelde zelf voor om ons een rondleiding te geven in de school. Zo ontdekten we een slaapkamertje waar een leerkracht over de middag lag te soezen, een stenen oven waar iedere avond brood gebakken wordt voor het ontbijt, ze hebben ook heel wat bijenkasten om honing te maken. Ook voor ons was deze rondleiding dus heel interessant. 's Namiddags nog enkele lessen en om 17uur was er de avondactiviteit voor de meisjes. We leerden hen breien. Er was opnieuw heel wat interesse en met Michael Jackson op de achtergrond kwam ook hier een beetje Engels aan te pas. Niet enkel de meisjes waren geïnteresseerd, ook de jongens kwamen vaak eens piepen.
Dinsdag 9 maart
Na ons kort uitje waren we blij om terug naar ons schooltje te gaan. We wilden vanmorgen zeker Itamar zien, want hij had ons voorgesteld om eens een voorstelling over België te gaan doen in een andere school. Misschien wist hij al een dag of concretere informatie. We observeerden enkele lessen, zo leerden we de nieuwe leerlingen van het eerste en tweede jaar kennen. Na schooltijd kwam Frederike op bezoek, ze wilde eens horen hoe de twee daagjes Chapada geweest waren. Ze vertelde dat er dit jaar meer meisjes in het schooltje zijn dan andere jaren en vroeg of wij een speciale activiteit weten, iets praktisch voor de meisjes. We brainstormden wat... Lieve zou graag aanleren hoe de meisjes moeten breien, daar starten we morgen mee.
's Avonds was er weer capoeira, deze keer stond Chantal in het middelpunt van de belangstelling. Wij waren deze keer toeschouwers. Na de les spraken we nog met de leraar Paulo, hij wil ons eens meenemen om de berg te beklimmen. Dit doen we komende zondag, om 5uur 's morgens starten, zo kunnen we de grootste hitte ontwijken. Ook wil hij ons meenemen naar het meer hier in Ruy Barbosa. Dit doen we later eens want Sien, die nog steeds roodverbrand is, ontwijkt nu beter even de zon.
's Avonds was er weer capoeira, deze keer stond Chantal in het middelpunt van de belangstelling. Wij waren deze keer toeschouwers. Na de les spraken we nog met de leraar Paulo, hij wil ons eens meenemen om de berg te beklimmen. Dit doen we komende zondag, om 5uur 's morgens starten, zo kunnen we de grootste hitte ontwijken. Ook wil hij ons meenemen naar het meer hier in Ruy Barbosa. Dit doen we later eens want Sien, die nog steeds roodverbrand is, ontwijkt nu beter even de zon.
Zondag 7 en maandag 8 maart: Chapada Diamantina
We vertrokken met een volle tank, een koffer vol kleren en eten, de kaart van Bahia en onze bergschoenen richting Chapada Diamantina. We waren door het dolle heen, het is echt leuk om het stadje na drie weken eens te kunnen verlaten. Slechts enkele kilometers misreden kwamen we 3 uur later aan in Andarai. Dankzij Fermino en Frederike wisten we dat Pousada Ecologica een goed hotelletje was, waar ze ook gidsen regelden. We waren er nog maar een half uurtje en de gids kwam ons halen om zijn grootse plannen te vertellen. Zondagnamiddag naar Poço Azul, cachoeira Garapa en het stadje Andarai. Maandag gaan we eerst naar de markt in Andarai om daarna een grote wandeltocht te maken naar cachoeira Ramalho.
Poço Azul was een heel eind rijden. Na een grote regenvlaag kwamen we aan en werden we gevraagd om in onze bikini met sandalen een douche te nemen... We stonden er wat onwennig bij, gingen we niet gewoon het ondergrondse, donkerblauwe water van de grot gaan bekijken? Na enkele trappen af te dalen, werd alles duidelijk. We kregen een snorkel, duikbril en zwemvest. In dit donkerblauwe water mochten we zwemmen en snorkelen. Het was een heel mooi natuurverschijnsel (het water kleurt zo donkerblauw door magnesium en calciumcarbonaten). Tijdens de terugweg sloegen we af naar een klein baantje. Nog een geluk van Chantal haar slipcursus en de goeie volkswagen, want dit was precies een jungletour. We parkeerden in het bos en gingen wandelen... We dachten nochtans dat we gewoon een stopje zouden nemen langs de weg om een waterval te bekijken. Toen zagen we plots een grote plas water dat deze keer roodbruin kleurde (ditmaal door het koper). We wandelden door dit water en over keien naar een kleine waterval waar we even mochten baden. Op de terugweg vertelde de gids heel wat over planten die medisch gebruikt kunnen worden, zo liepen we een uur rond met een blad op ons voorhoofd die normaal gezien hoofdpijn wegneemt. Riet merkte er niet zoveel van... Daarna nog een kerkje, standbeeld,... in Andarai bezocht. In het hotelletje bestelden we een lekkere pizza, moqueca (typisch visgerecht van Bahia) en caipirinha. Na deze overheerlijke maaltijd gingen slapen.
Maandagmorgen geen wolkje aan de lucht, het belooft een mooie dag te worden. We trekken bergschoenen aan en smeren zonnecrème en ook onze kuiten. Alle drie zagen we het 100% zitten om een mooie wandeltocht te maken. Het was maar 7 km naar de waterval en 7 terug. Dit kunnen we wel aan! De Braziliaanse temperaturen en het kleine pad door de wilde natuur, maakten er toch een serieuze doorbijter van. Na heel wat stijgen en dalen, kwamen we dichtbij de waterval. Toen we het water hoorden, verscheen een glimlach op ons gezicht. Toen we hem zagen, werden we even stil. Het was volop genieten van de prachtige natuur. Eenmaal aangekomen in het meertje onder de waterval, werden de bikini's snel aangetrokken, zwemmen en zonnen maar. De terugweg was minder lastig, we daalden eerst af en bleven in de vallei wandelen. Nog even een tussenstop bij een kolk, een grappig natuurverschijnsel waarbij water met zo'n snelheid van onder de steen gestuwd wordt. Waardoor je omhoog gehouden wordt, zonder voeten op vaste bodem te hebben. De laatste kilometers gingen heel snel waardoor we plots terug in Andarai stonden. De gids nodigde ons nog uit om naar het kilorestaurantje te gaan. We zaten nog maar pas binnen of we hoorden regendruppels vallen op het dak. Enkele minuten later stroomde het water zelfs binnen en leek het alsof Andarai van de aarde zou wegspoelen. De betreurenswaardige marktkramers haalden vlug plastiek boven om de grootste schade te beperken. We vluchtten naar de auto en lucky ladies dat we zijn was de stortbui voorbij. In het hotel rekenden we af om op tijd terug in Ruy Barbosa te zijn. We wilden namelijk zoveel mogelijk in het klaar licht rijden want hier zijn de banen onvoorspelbaar: koeien, honden, donkeys, hoge drempels, omgewaaide bomen, ...
Het zonnen van die dag had wat negatieve gevolgen voor Sien. Met een knalrode voorkant kroop ze snel in bed met een dikke laag aftersun. Een prachtige 2-daagse gaf ons de goesting om er terug in te vliegen!
Poço Azul was een heel eind rijden. Na een grote regenvlaag kwamen we aan en werden we gevraagd om in onze bikini met sandalen een douche te nemen... We stonden er wat onwennig bij, gingen we niet gewoon het ondergrondse, donkerblauwe water van de grot gaan bekijken? Na enkele trappen af te dalen, werd alles duidelijk. We kregen een snorkel, duikbril en zwemvest. In dit donkerblauwe water mochten we zwemmen en snorkelen. Het was een heel mooi natuurverschijnsel (het water kleurt zo donkerblauw door magnesium en calciumcarbonaten). Tijdens de terugweg sloegen we af naar een klein baantje. Nog een geluk van Chantal haar slipcursus en de goeie volkswagen, want dit was precies een jungletour. We parkeerden in het bos en gingen wandelen... We dachten nochtans dat we gewoon een stopje zouden nemen langs de weg om een waterval te bekijken. Toen zagen we plots een grote plas water dat deze keer roodbruin kleurde (ditmaal door het koper). We wandelden door dit water en over keien naar een kleine waterval waar we even mochten baden. Op de terugweg vertelde de gids heel wat over planten die medisch gebruikt kunnen worden, zo liepen we een uur rond met een blad op ons voorhoofd die normaal gezien hoofdpijn wegneemt. Riet merkte er niet zoveel van... Daarna nog een kerkje, standbeeld,... in Andarai bezocht. In het hotelletje bestelden we een lekkere pizza, moqueca (typisch visgerecht van Bahia) en caipirinha. Na deze overheerlijke maaltijd gingen slapen.
Maandagmorgen geen wolkje aan de lucht, het belooft een mooie dag te worden. We trekken bergschoenen aan en smeren zonnecrème en ook onze kuiten. Alle drie zagen we het 100% zitten om een mooie wandeltocht te maken. Het was maar 7 km naar de waterval en 7 terug. Dit kunnen we wel aan! De Braziliaanse temperaturen en het kleine pad door de wilde natuur, maakten er toch een serieuze doorbijter van. Na heel wat stijgen en dalen, kwamen we dichtbij de waterval. Toen we het water hoorden, verscheen een glimlach op ons gezicht. Toen we hem zagen, werden we even stil. Het was volop genieten van de prachtige natuur. Eenmaal aangekomen in het meertje onder de waterval, werden de bikini's snel aangetrokken, zwemmen en zonnen maar. De terugweg was minder lastig, we daalden eerst af en bleven in de vallei wandelen. Nog even een tussenstop bij een kolk, een grappig natuurverschijnsel waarbij water met zo'n snelheid van onder de steen gestuwd wordt. Waardoor je omhoog gehouden wordt, zonder voeten op vaste bodem te hebben. De laatste kilometers gingen heel snel waardoor we plots terug in Andarai stonden. De gids nodigde ons nog uit om naar het kilorestaurantje te gaan. We zaten nog maar pas binnen of we hoorden regendruppels vallen op het dak. Enkele minuten later stroomde het water zelfs binnen en leek het alsof Andarai van de aarde zou wegspoelen. De betreurenswaardige marktkramers haalden vlug plastiek boven om de grootste schade te beperken. We vluchtten naar de auto en lucky ladies dat we zijn was de stortbui voorbij. In het hotel rekenden we af om op tijd terug in Ruy Barbosa te zijn. We wilden namelijk zoveel mogelijk in het klaar licht rijden want hier zijn de banen onvoorspelbaar: koeien, honden, donkeys, hoge drempels, omgewaaide bomen, ...
Het zonnen van die dag had wat negatieve gevolgen voor Sien. Met een knalrode voorkant kroop ze snel in bed met een dikke laag aftersun. Een prachtige 2-daagse gaf ons de goesting om er terug in te vliegen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
