Vier dagen in Mundo Novo: een bezoek aan Frans Verhelle en zijn project PODES

Woensdagmorgen werden we wakker in een leeg huisje, omringd door vier dikke valiezen. Wat deed het raar, vandaag verlaten we Ruy Barbosa! Zuster Clemelda kwam ons halen en puzzelde de koffers in haar auto. Nog een laatste ‘muito obrigada’ en ‘tudo bem para voce’ tegen de huisbazen en daar gingen we dan. We passeerden even langs Jequitiba waar een groot Duits klooster in the middle of nowhere opgetrokken is. Enkele huizen werden er rond gebouwd waardoor ook een schooltje is ontstaan. Maar buiten het klooster van drie verdiepingen en de paters met typische bruine gewaden was er niet veel te zien. In Mundo Novo daarentegen werden we verwelkomd door een groot ‘Seja bem vindo’-bord, al onmiddellijk zagen we een kleurrijke sociale woonwijk en heel wat gelijkenissen met Ruy Barbosa. Die sociale woonwijk werd gebouwd voor de allerarmsten. Jammergenoeg kregen veel middenklassers het via via in handen en verkochten of verhuurden het daarna tegen te hoge prijzen aan de armen door. De grote kerk op de helling, daar woont padre Francisco ergens... In een prachtig oudherenhuis gaan lessen door voor doven en mentaal gehandicapten. Het huisje achter de school is van Frans. De voorbije drie dagen hebben we heel wat kilometers afgelegd. Frans heeft ons het binnenland laten zien. Daar heb je huizen die zich op 20 km van de bewoonde wereld, tussen de bergen bevinden, bewoond door kleine boertjes. Ze hebben er elektriciteit, water uit een citerne, sinds kort is er een gsm en hun ‘chakra’ zorgt voor de nodige groenten, fruit en koffiebonen om te overleven (de betere boertjes dan toch). We hielden er even halt en werden overweldigd door de oorverdovende stilte... Daarna bezochten we een erg arme woonwijk. Frans wou er op zoek naar een autistische leerling die al enkele weken niet meer naar de lessen kwam. Daar aangekomen was de jongen niet thuis, zijn zwangere, jonge zus vertelde dat hij erop uit was met de mama. Frans verklaarde dat de mama zelf mentaal zwak is. De twee dochters (15 en 16) werden verplicht in de prostitutie te gaan door hun vader. Beiden zijn ze zwanger en kunnen dus niet meer gaan ‘werken’. Daarnaast leven ze in een hutje, waar het ongelofelijk stonk door bitter weinig hygiëne. De vier muren bestaan uit leem en aarde, na regenbuien moeten de gaten weer opgevuld worden. Tijdens de buien staan er plassen in het huisje, er is geen vloerbedekking. Het gezin heeft 9 kinderen en binnenkort moeten hier nog twee baby’s grootgebracht worden...
We leerden ook het schooltje in Tapirimutá kennen, daar heeft Podes al zo’n 20 leerlingen. In de voormiddag komen er verschillende mentaal gehandicapten die geleidelijk aan leren spreken (leeftijd van 10 tot 30). Ze leren er stap voor stap zelfstandig zijn: we zagen ze hun tanden poetsen, in de spiegel kijken en zichzelf verzorgen, soep klaarmaken, lezen en schrijven. In de namiddag komen doven er lesvolgen. Ze leren er voornamelijk de gebarentaal om zichzelf te kunnen uitdrukken. In Tapirimutá woont de allereerste leerlinge waar Frans zijn schooltje mee begonnen is. Ondertussen is het een volwassen vrouw die dankzij Podes zichzelf kan uitdrukken met gebarentaal. Ze had al een zoon en nu is er net een jonge spruit bijgekomen. Een prachtige dame die zal vechten om er samen met haar zoontjes te raken.
Dit zijn enkele verhalen en mensen waarmee de laatste dagen in contact zijn gekomen.
Maar we deden ook een beetje sightseeing: zo gingen we naar het hoogste punt op een berg van de stad waar een heel mooi uitzicht hadden over Mundo Novo en waar we in de verte de grote berg van Ruy Barbosa zagen liggen. We reden daarna kilometers lang over een aardeweg om er in een ‘gruta’ even halt te houden. Het dal tussen heel wat bergen waar je enkel groen ziet, werkt heel erg rustgevend.
Nu we over de mensen en de natuur verteld hebben, komt er als laatste nog het ETEN.
De eerste middag heeft zuster Clemelda met ons meegegeten: een stukje biefstuk met patatjes, erwten en wortels. We voelen België dichter en dichter komen. ’s Avonds aten we superlekkere macaroni met kaas en hesp, een kaassaus gemaakt van queijo cremoso (soort smeerkaas) en de krokante korst die bij ons ook niet wilde lukken, werd door Frans opgelost met zelfgemaakte chapelure: Smakelijk! De dag erna in Tapirimutá deden we een kilorestaurantje en ’s avonds lekkere frieten, met een nog beter biefstuk en suikerbonen. Frans heeft enkele jaren gezocht maar dan toch een frietpot op de kop kunnen tikken hier in Brazilië! Vrijdagmiddag een lekkere wokschotel met rijst en daarna leerde hij ons in het stadje een goeie pizzeria kennen. We hebben in deze drie dagen beter gegeten dan in de laatste drie maanden samen 
Zaterdagmorgen zullen we nog enkele inkopen doen op de markt. Hopelijk kunnen we Maracujás en ander lekker fruit meesmokkelen naar België. Rond 15u reizen we naar Salvador om daar terug opgevangen te worden door de Zwartzusters van Salvador. Onze laatste nacht brengen we door in hun ‘casa de paz’ (huis van vrede). Zondagmorgen worden we naar de luchthaven gebracht en als alles goed verloopt komen we maandagavond thuis.

Bedankt, trouwe lezers. Het was leuk reacties vanuit België te horen! Hier sluiten we de blog af... tot maandag! Dan kunnen we jullie nog veel meer vertellen in levende lijve!!!


Dikke abraço vanuit het betoverende Brazilië
Sien en Riet