donderdag 25 februari

Borra borra borra! Wat wil dit toch zeggen? We hoorden dit woord nu al meerdere keren en toch vinden we dit niet terug in onze verzameling woordenboeken Portugees. Is het een koosnaampje, een begroeting of een varken misschien? Nee, dat is het niet! Het is ‘we vertrekken’. Dit leuke woordje heeft dus toch geen superbetekenis.
We hadden geluk deze morgen, want er passeerde een leerkracht met de auto terwijl we de berg naar het schooltje beklommen. Zo kwamen we eens onbezweet in school aan. Om 7u30 stonden we paraat in de klas om onze demonstratie van de injectiespuit uit te voeren. Daarna konden de leerlingen er algauw weg mee. Trouwens, de lessen beginnen hier zelden stipt.. de Braziliaanse manier van leven zeker? Gelukkig voor ons, want wij beginnen daar ook wel aan te wennen. De leerkracht die dinsdag haar 2 uren geschiedenis aan ons afstond, was ook vandaag afwezig. Louiz, die hier Lula wordt genoemd naar de Braziliaanse president, kwam aansloffen om de film ‘An inconvenient truth’ aan te zetten. We vroegen aan de leerlingen of ze de film kenden en legden hen uit wie en wat Al Gore is. Tijdens film haalde een meisje simpelweg een zak chips uit haar kamer. We krijgen hier echt wel de indruk dat de leerlingen meer op kamp zijn dan op school. Tijdens de succo- en Petit-Beurrekoekjes-pauze keken enkele meisjes heel nieuwsgierig en giechelend naar ons. Wanneer ze eindelijke besloten wie de vraag aan ons zou stellen, omcirkelden ze ons. Ze wilden weten of we een vriendje ‘namorado’ hadden. Toen we hen vroegen waarom enkele jongens een roze meisjesschrift hadden, zeiden ze ons dat dat het gewoon voor de fun is. Toen kwamen al snel het woord biccha aan bod, wat homo betekent. Daarna wat gebabbel over voetbal en nagels lakken. Hier zullen we een deze dagen slachtoffer van worden; niet alleen kleurtjes maar ook allerlei figuurtjes. Toen we vroegen of de les al niet lang moest begonnen zijn, legden ze ons uit dat de leraar later zou zijn. Inderdaad, 40 minuten later begon de les, die over grondplannen, legendes en schaalverdelingen ging. Planta baixa betekent dus niet platteland maar grondplan, gelukkig had hij een voorbeeld mee waardoor we meteen vertrokken waren.

Deze middag bakten we pannenkoeken, snel voor we naar het meisjesvoetbal gingen kijken. De meisjes spelen hier even hard en blootvoets als de jongens.


Waarschijnlijk zullen we nog vaak eens teruggaan en eens tonen wat wij ervan kunnen. Eenmaal thuis werden we terug hartelijk ontvangen door de kindjes uit de straat. We maakten hen blij met de pannenkoekjes. Dat was smullen en de mama was benieuwd naar het recept.

Een nieuwe fotosessie later (kinderen, mama en opa vonden de foto’s heel bonita) bakten we nog de laatste pannenkoekjes en kraakten we onze goedkope fles Cider. Wat is de dag alweer voorbijgevlogen!!!